Tweespraak in de herfst

Omhooggerezen uit de grond der tranen
zien wij dit land, gelijk ons eigen peinzen.
– ‘In bruine hoeven midden blauwe weiden
slapen de mensen met hun vee vergaderd.’

Wij schrijden door de nacht, gehuld in nevels,
om met de maan onzichtbaar te vergrijzen.
– ‘Het water rilt van ver-gehoorde treinen,
het gras geurt killer van vertreden netels.’

Wij worden oud en zo gaat alles zwijgen
wat niet onthoudbaar blijft met kinderogen.
– ‘De kam der hanen hangt gelijk de rozen,
de hoven gaan niet altijd geuren blijven.’

Maurice Gilliams (1900-1982)

———————————–

• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail. 

Gerelateerd

Gedicht: Maurice Gilliams • Posthume tweespraak

Posthume tweespraak Van op de laatste, lange trap naar Thebe verschijnt de wereld die we pas verlieten. - Verloofden zeilen op de lijze meren; de moeders lachen bij de jonge wiegen. Het feest der druiven, die we tóen niet proefden, had aan het hart zijn wijnoogst kunnen schenken. - Het…

17 januari 2019

In "Artikel"

Maurice Gilliams • Winterkust

De meeuwen zijn alleen, met honderd samen, als niet een kleine meeuw naar aas verlangt. En het gehoon der meeuwen in ons hart neemt wraak als wij van 't leven léven vragen.

31 december 2022

In "Gedicht"

Maurice Gilliams • Sterven te Antwerpen

Het huis van kamers en de stad van straten: o laat de klok met rust. Telt goud, drinkt wijn. Het vuil rot ondergronds. Bidt niet voor het geraamte.

27 mei 2021

In "Gedicht"