Tag: Utrecht

Door Wiel Kusters

De sluis

De stilte en koelte waren weergekeerd,
Het nachtlijk feest lag als een glas versmeten.
– Ik heb dit late donker nooit vergeten,
Want deze dingen blijven ongedeerd.

Een ongeweten, innerlijk geweld
Had naar een zwart kanaal mij heengedreven.
– Het was het uur, dat de wiekslag van ’t leven
Weer trilt in die de slaap heeft neergeveld.

Daar hoorde ik het vervoerende geruis:
– Wateren, die van vóór de tijden bronden,
Bezweringen van lang-gestorven monden –
Het zachte stroomen door de nauwe sluis.

Ik stond, alleen gebleven, ongekend,
In doodlijke verrukking opgetogen,
Naar onweerstaanbre diepten neergezogen,
Gebannen in het ademloos moment.

– Toen werden ’t water grijzer en de straat,
En ging hun nachtelijk geheim verloren,
En boven donkre huizen werd geboren
Een kille en groezelige dageraad.

Nóg een gedicht van J.C. Bloem, nu uit de bundel Media vita (1931) – de dichter was vierenveertig. De sluis waarnaar het gedicht verwijst, is de Weerdsluis in Utrecht, tussen de Stadsbuitengracht en de Vecht, waarop ook het veel latere gedicht ‘Utrecht: Bemuurde Weerd’ (in de bundel Afscheid, 1957) betrekking heeft.

Voor ik inga op de inhoud van het gedicht, eerst even iets over de grote klankdichtheid ervan. Die is, naast de inzet van omarmend eindrijm, het resultaat van een met een hoge frequentie terugkerende ee- en (korte) e-klanken en oo- en (korte) o-klanken – assonanties die aansluiten bij de eindrijmen. Lees verder >>