Tag: Pas verschenen

Schoon, de nieuwe bundel van Willem Thies, is gratis te downloaden. U kunt het boek ook laten drukken voor een habbekrats.

Mijn eigen zomer

Het plein met de fonteinen, kleine erupties. Kinderen rennen,
trappen de waterstralen uit die worden afgevuurd. Honden
schudden hun kop. Iemand zit op een houten bank
en likt langs de rand van een vloeitje, een gitaarvormige hoes
aan zijn voeten.

Ze wiegelt als ze gaat
Ze giechelt als ze praat
Bloed fluit in haar lippen
Ik trippel als ze komt

Uit Van de zoon en de zee, de nieuwe bundel van Pieter Boskma. (Voorproefje hier).

Ik dwaalde een jeugd lang door grazige weiden
met plantjes die elders al niet meer bestonden
en daar heeft de muze mij, kind nog, gevonden
en wees mij het pad dat hij voor mij bereidde:

mijn vader die dichter werd om mij te leiden
uit armoe van hart en hardheid van geest,
twee klauwen van het veelpotige beest
wiens greep maar weinigen weten te mijden.

Uit De wereld wacht op mij, de debuutbundel van zanger-dichter Bert Vissers. Het boek gaat vergezeld van een cd, waarop sommige teksten gezongen worden.

Een droevig plaatje

Mijn vrouw
doet de afwas
en staat
in haar keukenschort
onweerstaanbaar
mooi te zijn
bij het aanrecht.

Ik ga
(het zal met mijn jeugd te maken hebben)
achter haar staan
omhels haar
houd haar zoenend in haar hals
stevig vast
in een liefdevolle greep

Onlangs verscheen een bloemlezing uit de Eenzame uitvaart-verslagen van F. Starik, getiteld Dichter van dienst, uiteraard inclusief de voorgedragen gedichten (van Wim Brands, Maria Barnas, Anneke Brassinga e.v.a.). Voorproefje hier. Hieronder een gedicht van F. Starik zelf. Het bijbehorende verslag is hier te lezen.

Afscheid van een onbekende

Er is een man gestorven en ik weet niet
wie hij is. Wie hij was. Wat, waarom noch hoe.
Er is een man gestorven en ik weet niet eens waaraan.
Het doet er ook niet toe. Ik ken zijn leeftijd niet en niet zijn naam.

Vandaag een gedicht uit SPRKFV, een bundel dagboeksonnetten van Guido De Bruyn, waarin hij in de huid kruipt van componist Sergej PRoKoFjeV.

XXVI

Drie dollar is mijn kapitaal. Ik leef van koekjes.
Vandaag benaderd door een operettetenor
met een sikje. Of ik een musical wil schrijven,
succes gegarandeerd, want ben ik niet de edel-

Uit Mijn dood en ik, Remco Campert’s nieuwe bundel (gedichten over zijn naderende dood).

ik kijk naar buiten
een boom die bloeit
alles leeft
een vogel die zwenkt
een mens die loopt
ik kijk naar binnen:
de dood die groeit

‘zit t vlekje’ is voor u door Erik Jan Harmens uitgezocht uit zijn nieuwe bundel kom (nog een voorproefje hier).

zit t vlekje

op de monitor
of op t op
de monitor
weergegeven orgaan

Moedertaal

(Vertaald door Pieter Muysken)

Meer dan 6000 talen
zijn er in de wereld
de meeste van een minderheid,
maar jou, Papiamentu,
draag ik het dichtst
bij mijn hart

Uit Hopper op de heuvel, de nieuwe, door het werk van schilder Edward Hopper geïnspireerde bundel van Roel Richelieu Van Londersele. Bij ‘Zo’n dag’ hoort het schilderij ‘Sunday’. In de bundel eveneens een Engelse versie van alle gedichten, vertaald door Paul Vincent.

Zo’n dag

de man, het naamloos uithangbord
van een straat van onbekende leegte
zonder vuur rookt hij een pauze op,
doof voor het middaglicht

Uit Huis Huid, de nieuwe bundel van Theo Monkhorst, een cyclus over “het huis dat ik ben en waarin ik woon”.

Ik leef mijzelf in deze kamer, dit gepleisterde gewelf,
honderd jaar geleden zwetend gestuukt
door een jonge snordrager geliefd bij vrouwen
om zijn glanzende spieren.
Klaas
noem ik hem omdat hij die naam verdient
en een leven, een vrouw, drie kinderen, dromen
een huisje met een keuken, bekleed
met de stank van ui, olie en rook,
drie deuren, twee gangen, een kakdoos,
trots van een oude vrouw met grijze ogen
en rimpels van lijden rond haar mond,
de dochter van een kleine kromme man
die zich kapotwerkte in de aarde
en de trots was van zijn zwijgzame moeder
generaties geleden zodat het mij duizelt
in dit trotse huis, deze oude huid waarin ik leef

Theo Monkhorst (1938)
uit: Huis Huid (2019)

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Iktsuarpok

aan de overkant op het balkon zwaait iemand
iemand uit

op een sneeuwvlakte vertelt een televisiepresentator
hoe je een iglo bouwt en hoe warm het daar kan zijn

bij het stoplicht op de hoek schudt een hond
water uit zijn vacht, vecht een man
met zijn paraplu, klapt hem dicht, keert
zijn gezicht naar een waterige zon

Uit De grom uit de hond halen, de debuutbundel van Iduna Paalman.

Ontvangstbevestiging

Mail gestuurd aan oude liefde
kikkerdril gevonden
afgewacht.

De vlier bloeit – vroeger trokken we er siroop van
en dacht ik dat mannenzaad ook zo rook – ergens ligt
iets te rotten, ik krijg geen antwoord maar dat komt
misschien omdat hij een jonge vader is, de sloot
leeft, er moet gevoed worden, ik
sta klaar

Uit De minderweter, de nieuwe (“monter gestemde en caleidoscopische”) bundel van Pieter de Bruijn Kops (voorproefje hier)

Nachtimpressie

Stad gaapt cafés dicht zwarte bezwangering
rust uit lantaarns walmt schemeren avondlijk
nat wegdek straat sleept stil de nacht voort
schamele klank van een verre voetstap

Uit de onlangs verschenen Verzamelde gedichten van Menno Wigman.

Burger King

Was er een tijd dat ik hier boven stond,
mijn mond vol Proust en Bloem, mij hoor je niet,
niet meer. Wat heeft het nog voor zin om in
een taal te denken die geen tanden heeft?
Ik sta alleen. Mijn woorden zijn naar god.

Uit Tussentijd, de onlangs verschenen bloemlezing uit het werk van liedjesschrijver Jan Boerstoel.

De jaren zestig

De jaren zestig en de dingen die je deed
en die je laten ging omdat ze niet meer hoorden,
de zwarte kousen net zoals de witte boorden,
want de liefde en de vrijheid ging in spijkerpak gekleed
in de tijd dat Gerard Reve nog een ezeltje bereed
en dat Johnson Vietnamezen liet vermoorden
en er waren zoveel mooie nieuwe woorden:
mescaline, meditatie,
happening en demonstratie,
Lees verder >>

De wens

Wat als het niet de schuld is
van mijn krappe jas. Wat als
de hele wereld past, maar niet
bij mij. Wat als straks blijkt
dat ik al jaren word gemist
in het heelal. Wat zou ik gaten
springen in de lucht. Wat ben
ik buitenaards. Wat mij nog
mooier lijkt is dit: dat ik twee
vleugels van mijn vader krijg.
Dat mijn moeder voor me staat
en zegt: verbaas ons maar.
Dat brullen wil ik van ze horen.
Dat ik moet leren vliegen met
de kleren die ik draag. Dat mijn
schouders breder worden
en de wereld weer mijn maat.

Bart Moeyaert (1964)
uit: Helium (2019)

Uit Het is het huis dat niet goed alleen kan zijn, de nieuwe bundel van Jana Arns, over onder meer “het gevecht met anorexia nervosa en de zorgen van elke ouder om een kind dat niet meer onder de vleugels past”.

Dochter

Ze zet de tijd luider.
Groeit uit haar dagboeken.

Draagt de week binnenstebuiten
om niet naar huis te moeten.

Ze kleurt enkel nog met lippenstift,
buiten de lijnen met oogpotlood. Lees verder >>

Uit Gezondheid!, de nieuwe bundel van Lévi Weemoedt.

Liefde onder ambtenaren

’s-Hertogenbosch, 12-06-2019

Geachte mevrouw Visser, beste Marianne,

Als gevolg van een reorganisatie
binnen onze liefdesrelatie
moet je ondanks jouw bevalligheid,
rekening houden met boventalligheid.

Hieronder de eerste twee gedichten uit De beproevingen van Álvar Núñez Cabeza de Vaca van H.C. ten Berge, waarin in 45 scènes een rampzalig verlopen veroveringstocht uit 1528 wordt beschreven.

1

Op de tuibrug naar Tampa,
staal en beton dat fraai gelijnd en hemelhoog
de baai boven ravottende dolfijnen
in een lange glijvlucht overspant,
de zon trotseert en de orkaan weerstaat,
denk ik aan Álvar Núñez Cabeza de Vaca
               die vijf eeuwen her onder Pánfilo de Narváez
               met drie kraken en een brigantijn
               op deze blinkend witte kust verzeilde.
               Er werden 40 slanke paarden en 300 man ontscheept
               om slecht toegerust een blinde tocht
               van Florida naar het Azteekse Mexico te ondernemen.

Het was 1528 toen het brede, diepe water
Baai van Het Kruis werd genoemd Lees verder >>

‘wat aan haar voorafging’ is het openingsgedicht uit Tere stengels van Shari Van Goethem, waarin ze “de leegte armen en benen geeft”.

wat aan haar voorafging

de avond waarop we nog van niemand waren
staken we onze natte neuzen in het zand
ook de dagen daarna was ons snot nog korrelig
maar het voelde niet meer zoals toen we huilden
omdat ademen moeizaam ging. we huilden

Het eerste gedicht uit de afdeling ‘Veld’ staat in Oog, de nieuwe bundel van Eva Gerlach: “In negen afdelingen komt een beweging op gang die een orkaanachtige spiraal aanjaagt. De verheviging piekt tegen het eind van de bundel, gevolgd door de stilte in het oog van de orkaan – waarna alles zich in omgekeerde richting kan hernemen.”

Veld (1)

Juist als ik denk dat ik je vind begint het
kwijtraken weer, de grote bundel licht
verplaatst zich, krimpt, ik sta
wijdopen in de nanacht, ik

•• In De wereld is weer plat, ja. De poëzie van tegenwoordig staat recensent en schrijver Guus Middag stil bij twintig gedichten en songteksten van na 2000. Een van die twintig is het hieronder overgenomen gedicht van Maarten Inghels. Het gaat over de baby Jayson, die in Antwerpen ‘voor dood werd achtergelaten’ door zijn onbekende ouders, en die daarom een zogeheten ‘eenzame uitvaart’ kreeg. Lees hier het hele artikel van Guus Middag.

Reis rond de wereld in vierenveertig dagen

Jouw reis rond de wereld in vierenveertig dagen:
Roemenië, Servië, Italië, Parijs, Luik, Edegem;
in Wilrijk, Antwerpen, een witte kist, het niets.

En dat terwijl tussen wieg en graf grosso modo
een langer leven past. Je groeit op, verdient het
om verliefd te worden op het strand van Barcelona,

het noorderlicht in Noorwegen te ontdekken,
je krijgt een kind, of twee, of drie, waarvoor
je zelf wiegeliedjes zingt – nadien pas Napels zien.

Niet dit. We wilden een kans om met jou te praten
over je twee namen, de geur van tientallen
steden in je bloed, over maan en roos en vis.

Niet dit: nog tandeloos en al verloren zoon van Europa,
met je onbekende paspoort en kapotte kompas,
met twee ouders hun adresloze gemis.

Maarten Inghels (1988)

• • • • • • • • • • • • • • • • • •

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Uit Verlatingen, de nieuwe bundel van Paul Hermans

Teylers Museum

Blauwwierkalk. Oogheuvels.
Kamschelpen. Boormossel.
Tweekleppig weekdier.
Parelmoernootjes. Zeer
oud veertje. Vleugelvinger.
Fluithazen. Lichtmolentje.
Klankmenger. Pluimontlading.
Tijdsduurvonk. Tongpijp.
Toermalijntangen. Sonometer.
Klankbodem. Lantaarnplaatjes.
Klipzout. Koolspitslamp.
Booglamp. Dochterklok.
Gelede dieren. ‘De teerheid
hunner bekleedselen en de
kleinheid hunner lichamen’.
Dochterklok. O, dochterklok.

Paul Hermans (1953)
uit: Verlatingen (2019)

• • • • • • • • • • • • • • • • • •

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Uit Afscheidswedstrijd, de nieuwe bundel van Nachoem M. Wijnberg (met enkel gedichten die over voetbal gaan, maar op een andere manier dan in de meeste voetbalgedichten).

Afscheidswedstrijd

Je kwam enkel om dag te zeggen
aan wie je eerder gesproken hebt,
zie je die dan ergens? Of je wilde een afscheidswedstrijd spelen,
terwijl een dertienjarige in het publiek het beter zou doen dan jij. Je zou
        erin komen

als jullie ver genoeg voor zouden staan,
maar dat gebeurde niet
en je begon te hopen dat jullie zo reddeloos achter zouden komen
dat je je tijd kon krijgen. Je kwam enkel om dag te zeggen aan wie je eerder
        gesproken hebt,

waar is die dan? Toen je dertien was
hoefde je geen wedstrijd te zien,
maar omdat je ouder geworden bent
kijk je naar steeds meer wedstrijden en het is nog lang niet zo ver, maar als
        je bang wordt

dat het de laatste wedstrijd is die je zal zien,
begin je dan later met kijken? Alsof je anderen moet vragen afscheid van je
        te komen nemen
om achteraf zonder spijt te zijn
en zonder alles.

Nachoem M. Wijnberg (1961)
uit: Afscheidswedstrijd (2019)

• • • • • • • • • • • • • • • • • •

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.