Toen er een paar weken geleden een conflict broeide tussen Nederland en Italië over Europese noodgelden om de acute crisis te bestrijden, plaatste ElsevierWeekblad een cartoon: boven zag je twee blonde mensen duidelijk hard werken – de man door aan een wiel te draaien, de vrouw door in een mobiele telefoon te praten terwijl ze met haar aktetas reden – beneden zag je twee zwartharigen van het leven genieten – de man door zo te zien tegelijk wijn én koffie te drinken en trictrac te bekijken, de vrouw door met een roos in haar haar de sociale media te bespelen.
Want dat is het beeld dat Nederlanders kennelijk graag van zichzelf zien: te hard aan het werk om te genieten.
‘Als een uitgever een boek als een “typisch Nederlandse roman” promoot, maar de Italianen hebben geen flauw idee van wat “typisch Nederlands” is, gebruikt die een verkeerde marketingstrategie’, zegt een Italiaanse vertaler van Nederlandse literatuur in een artikel van Paola Gentile in het nieuwe nummer van Internationale neerlandistiek.
Je zou zeggen dat de Italianen inmiddels dankzij minister Hoekstra wél een beeld hebben van wat typisch Nederlands is, maar of dat veel extra exemplaren van de romans van Arnon Grunberg over de toonbank doet gaan, kun je je afvragen.
Gisteravond op bed was ik aan de rechterkant gaan liggen die zij inneemt als ze hier is en vanmorgen wakker wordend zag ik mij weer links liggen waar ik slapeloos in het donker soms het krachtige kloppen hoor van haar aanwezigheid
Wat heeft me er derhalve toe bewogen om in de nacht de ruimte van haar grote afwezige lichaam te verlaten dan de hunkering zelf ook niets te zijn?
*
Het tweeërlei bloed
Van het tweeërlei bloed rood en zwart dat door mijn arteriën en aderen stroomt prefereert zij het rode uiteraard het vreugdevolle het malle het vurige het vrouwelijke
Maar ze geeft niet toe dat ik het van mijn moeder heb ze ontkent dat het van mij is overgegaan op mijn dochter ze zegt dat het haar leven is en dat het leven met mij wordt geboren en met mij sterft
**
A letto
Ieri sera a letto mi ero messo dalla parte destra quella che occupa lei quando è qui e stamani svegliandomi mi son ritrovato a sinistra di dove nel buio ascolto insonne talora il battito potente del suo esserci
Cosa mi ha indotto dunque durante la notte ad abbandonare lo spazio del suo grande corpo assente se non l’ansia d’essere anche io niente?
*
I due sangui
Fra i due sangui il rosso e il nero che mi corrono arterie e vene lei preferisce il rosso naturalmente il gioioso il pazzo l’ardente il femminile
Ma non ammette che mi sia venuto da mia madre nega che da me sia poi passato a mia figlia dice che è la sua vita e che la vita nasce e muore con me
Giorgio Bassani (1916-2000) uit Epitaaf (2019) vertaling: Jan van der Haar
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.
Op een zestiende-eeuwse landkaart van Frankrijk, getiteld La Franza en uitgegeven door Donato Bertelli in Venetië (actief als uitgever van 1558 tot 1623), vinden we in het uiterste noorden van het in kaart gebrachte gebied een middeleeuws aandoende weergave van wat de Habsburgse Nederlanden moet voorstellen. Op dit gedeelte van de kaart zijn tevens een dertigtal Nederlandse en Belgische plaatsnamen ingetekend.
Recente reacties