Tag: gedichten

Gedicht van vandaag is een fragment uit het anonieme Het zeemans-leven, inhoudende hoe men zich aan boord moet gedragen in de storm, de schafting en het gevecht (uit ca. 1825).

De schafting

’s Weeks kunt gij rekenen op spek en kaas, één pond,
Van boter half zooveel; smeer daags zooveel gij kondt.
Graauwe erwten tweemaal ‘sweeks; van brood wordt wel gegeven,
Dan eens randsoen, dan niet, naar men er meê ziet leven,
Ook mostert, zout, azijn, en, als het snertdag is,
Voorziet men ’t nagerecht met stok- of drooge visch;
Tot Englands end voorbij, wordt u ook bier gegeven,
Maar dan een soort van wijn waarvan de kikkers leven, Lees verder >>

Uit De meeste gedichten, de recent verschenen bloemlezing uit het werk van Tom Lanoye.

De angst voor het witte blad

Had ik de wereld geschreven, ik had haar
direct weer geschrapt. Niet uit hypochondrie

maar uit vakmanschap. De wereld is samen
te vatten in de witheid van één blad en dan
moet je dat doen ook, geen gezeur. Maar omdat
je daar niet van kunt leven, schrijf ik meestal
om het even wat en maak mijn lezers wijs
dat daarin de wereld ligt vervat. Ik schrijf Lees verder >>

Hoog op de gele wagen

Je hebt Goddank twee goede longen, want als je
Rookt dan piep je niet. Je hebt ook een goed hart
Daarbij, want dans je voor je bed een walsje
Dan voel je je dolgesprongen, niet benard.

Je hebt immers een zéér fijne neus voor vuile
Lucht, en slinks bespoten snijbonen en sla.
Om het zemelloze kadetje kan je huilen,
En je grijpt zesmaal ’s daags naar de tandpasta. Lees verder >>

Memento

Jongens waren wij nog, namen meisjes
achterop de fiets naar een espressobar,
en ’s morgens terug met onder het zadel
ons middaguurtje, al die jaren
dat wij in witte jas, vlijtig
een reageerbuis bestudeerden, c.q.
op één dij op elkaars bureau gezeten
opereerden aan dc rand der wetenschap,
lachten, ons verloofden – Lees verder >>

Voorzang

Het najaar waait de duisterende landen
regenend over, en oneindig groot
zijn de verlatenheden van den dood.
Bleek schuimt de zee over de lage stranden.

En aan het raam, denkend aan al wat vlood,
hoor ik de klacht dier eeuwen om mijn wanden.
De laatste daad viel uit mijn moede handen:
ik zie hen bleek en roerloos in mijn schoot.
Lees verder >>

Uit Pessimisme kun je leren, de zeer goed verkopende bloemlezing uit het werk van Lévi Weemoedt, verschenen ter gelegenheid van zijn 70ste verjaardag.

Levensmoe

Ik hief mijn hoofdje uit de kinderwagen,
en zag voor ’t eerst de mensen om mij heen.
Ik stelde nog een paar gerichte vragen
en wist genoeg. En was gelukkig weer alleen.

Frontbericht

’k Heb niks gezien vandaag, dat wou ik u nog schrijven:
’k heb heel de dag wat voor het raam gestaan
en niks gezien, ondanks het noestig wrijven
in beide ogen. Toen maar vroeg naar bed gegaan.

Ook moet u weten: ik heb niks gehoord.
Voor uren in een diepe slaap gelegen
en niks gehoord. Zelfs hart en longen zwegen.
Een snik werd in het hoofdkussen
gesmoord.

Voor ’t raam en ook in bed heb ’k niks bedacht.
Dat wou ik u al heel lang laten blijken
maar ’k wist niet hóe! Ik miste werkelijk nog de kracht
om naar een potlood of een velletje te reiken.

Hier moet ik ’t voor thans helaas bij laten:
’t gaat nu weer redelijk, ’k ben aardig opgefleurd.

O wél bedankt dat u mij even bij liet praten!
Ik schrijf u weer zodra er niks gebeurt.

Lévi Weemoedt (1948)

———————————–

• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.

Clos Lamarzelle

Clos Lamarzelle dat is een huis,
een groot landhuis langs de Brusselse baan,
niet ver van de brouwerij ‘De Spanuit’,
die elke goede drinker weet staan.

In dit landhuis wonen wijnhandelaars,
maar daarvan is geen spraak in dit lied,
want wijn brengt het hoofd maar in de wind,
zowel als ’t bier dat je binnengiet;
maar in dat huis woonde ook een kind.
Mijn vrouw, waarom heb jij verdriet? Lees verder >>

H.W.J.M. Keuls ontving in 1961 de P.C. Hooftprijs voor zijn ernstige en grotendeels zwaarmoedige oeuvre, maar is sindsdien vrijwel vergeten.

Adieu mijn lief, wij moeten scheiden,
Wij hebben zeer elkaar bemind,
Wij waren trouw en goed gezind;
Wat kwam er dan tussen ons beiden?
Een schaduw, die zich uit ging breiden
En langs het raam een vreemde wind;
Adieu mijn lief, wij moeten scheiden.

Nu zijn van tranen, ongeschreide,
De dagen loom en kou begint,
De dood wordt onze beste vrind,
Nu wij geen weerzien meer verbeiden:
Adieu mijn lief, wij moeten scheiden. Lees verder >>

Gedichten van Gerrit Smallegange – een pseudoniem van uitgever Geert van Oorschot. Meer over diens poëzie-opvattingen hier.

Brief

Ik vraag u niet uw lot met mij te delen,
een ieders eenzaamheid: dat is wel uitgemaakt,
ik koos u uit onder de al te velen,
en kan u nauwelijks nog lang verhelen
hoe zeer mijn heimwee naar het alleen zijn haakt.
Hoe lang lijkt alles nu alweer geleden,
die ene nacht dat we in het klein pension
als kinderen, verliefd uitzinnig deden
en hoe mijn vingers aaiden nog uw leden
toen reeds de morgen aan de ruit begon.
Er hing een dauwdrop aan het glas te beven,
de zon gaf hem de glans van diamant,
hoe licht en zorgeloos leek toen het leven,
ach, was die morgen maar altijd gebleven,
een bleke roos: uw open kinderhand.
U moet uw lot met ’t mijne niet verbinden,
ik kan niet lang met iemand samen zijn,
en doe geen moeite mij nog terug te vinden:
ik schrijf u dit onder een oude linde
die op een dorp staat tussen Waal en Rijn.

Lees verder >>

Sondagh.

Is ’t Sabbath-dagh, mijn Ziel, of Sondagh? geen van tween.
De Sabbath is voorby met zijne dienstbaerheden:
En de Son die ick sie scheen gisteren als heden.
Maer, die ick niet en sie en schijnt niet soo se scheen.
Son, die ick niet en sie als door mijn’ sonden heen.
Soon Gods, die desen dagh het aerdrijck weer betreedden,
Fier als een Bruydegom ter loop-baen ingereden,
‘k Sie Sondagh sonder eynd door dijne wonden heen.
’t Zy dan oock Sondagh nu, men mach ’t Gods Soon-dagh noemen,
Ia, en Gods Soen-dagh toe. Maer, laet ick ons verdoemen,
Waer ick van dryen gae, ick vind ons in de schuld.
God Son, God Soon, God Soen, hoe langh duert dijn geduld?
Hoe langhe lijdt ghy, Heer, dijn’ Soon-dagh, Soen-dagh, Sondagh,
Ondanckbaerlick verspilt, verspeelt, verspelt in Sond-dagh?

Constantijn Huygens (1596-1687)
uit: Heilighe dagen (1645)

———————————–

• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail. 

Rood I

De menschen zien het niet, hoe ik blijf staan
voor een bijzonder rood. Ik kan er niet vandaan.
Het wordt al grooter naar ik het bekijk.
Het wordt al dieper naar ik meer wijk.
Rood, waarom zijt gij geen wezen, niet vrouw, noch man,
maar dat ik toch mijn bleeke handen geven kan?

Lees verder >>

Nieuw in de dbnl: werk van Bob de Uyl, Jacq Firmin Vogelaar, Herman Gorter en FelixTimmermans. En ook twee bundels van Pierre Kemp; de twee blauwe gedichten hieronder zijn afkomstig uit Engelse verfdoos.

Light Blue

Over blauwe ogen strijken,
tot de avond lijkt zo wijd,
in twee amandele lampen kijken,
zoekend het verouderde: eeuwigheid.
Zo de blonde haren schikken,
tot een vage glimlach guldt,
met de mond naar de neus te mikken,
of de bond daar wordt vervuld.
Met een windsel glans verbinden,
wat nog schemert in de vrouw,
om geen duister meer te vinden,
is licht blauw.

Lees verder >>