Tag: gedichten

Gedicht van vandaag is een fragment uit het anonieme Het zeemans-leven, inhoudende hoe men zich aan boord moet gedragen in de storm, de schafting en het gevecht (uit ca. 1825).

De schafting

’s Weeks kunt gij rekenen op spek en kaas, één pond,
Van boter half zooveel; smeer daags zooveel gij kondt.
Graauwe erwten tweemaal ‘sweeks; van brood wordt wel gegeven,
Dan eens randsoen, dan niet, naar men er meê ziet leven,
Ook mostert, zout, azijn, en, als het snertdag is,
Voorziet men ’t nagerecht met stok- of drooge visch;
Tot Englands end voorbij, wordt u ook bier gegeven,
Maar dan een soort van wijn waarvan de kikkers leven, Lees verder >>

Uit De meeste gedichten, de recent verschenen bloemlezing uit het werk van Tom Lanoye.

De angst voor het witte blad

Had ik de wereld geschreven, ik had haar
direct weer geschrapt. Niet uit hypochondrie

maar uit vakmanschap. De wereld is samen
te vatten in de witheid van één blad en dan
moet je dat doen ook, geen gezeur. Maar omdat
je daar niet van kunt leven, schrijf ik meestal
om het even wat en maak mijn lezers wijs
dat daarin de wereld ligt vervat. Ik schrijf Lees verder >>

Hoog op de gele wagen

Je hebt Goddank twee goede longen, want als je
Rookt dan piep je niet. Je hebt ook een goed hart
Daarbij, want dans je voor je bed een walsje
Dan voel je je dolgesprongen, niet benard.

Je hebt immers een zéér fijne neus voor vuile
Lucht, en slinks bespoten snijbonen en sla.
Om het zemelloze kadetje kan je huilen,
En je grijpt zesmaal ’s daags naar de tandpasta. Lees verder >>

Memento

Jongens waren wij nog, namen meisjes
achterop de fiets naar een espressobar,
en ’s morgens terug met onder het zadel
ons middaguurtje, al die jaren
dat wij in witte jas, vlijtig
een reageerbuis bestudeerden, c.q.
op één dij op elkaars bureau gezeten
opereerden aan dc rand der wetenschap,
lachten, ons verloofden – Lees verder >>

Voorzang

Het najaar waait de duisterende landen
regenend over, en oneindig groot
zijn de verlatenheden van den dood.
Bleek schuimt de zee over de lage stranden.

En aan het raam, denkend aan al wat vlood,
hoor ik de klacht dier eeuwen om mijn wanden.
De laatste daad viel uit mijn moede handen:
ik zie hen bleek en roerloos in mijn schoot.
Lees verder >>

De 16-jarige Gerard K. van het Reve liet in 1940 een bundeltje gedichten maken (bespreking hier) in een oplage van 50, bij Copieerinrichting “De Kameel” in Amsterdam. Daaruit twee gedichten:

Alleen

Ver weg het donkre water op
Ging ik eens in een kleine boot;
De wind lag stil en zonder stoot
Van golfslag voer ik zwijgend voort

En schouwde om mij heen:

Een vis die door het water schoof
Een vogel die de lucht in stoof
En ik zat in mijn boot en dacht:

Een vis die door het water schuift
Een vogel die de lucht in stuift
En ik hier in mijn boot.

*

Terugkeer

Breed waren de wateren der oceanen
Die mijn schip droegen over de einder heen
En zonden het in ongekende banen
Naar landen vreemd bevolkt, waarvan nog geen

Ooit had gehoord. De stalen zonnegloed
Schroeide des daags het dak. De maan des nachts
Schoof door de touwen en schonk vriendlijk moed
Aan iedereen die haar aan boord beschouwde.

Zo voer ons vaartuig voort, maar ieder land
Hoe nieuw bezocht, was reeds door mij gekend
Nog eer ik ging aan wal en door het gele zand
Mijn dorre ruitersporen stuivend achterliet.

Ginds ligt mijn merend schip. Ge kunt het zien
Hoe het de natte wimpels hangen laat. Ach ziet,
Nu blijft een mens niets anders over dan misschien
Het kleine, vaste huis, de kachel en kanariepiet.

Gerard K. van het Reve (1923-2006)
uit: Terugkeer (1940)

———————————–

• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.

Uit Pessimisme kun je leren, de zeer goed verkopende bloemlezing uit het werk van Lévi Weemoedt, verschenen ter gelegenheid van zijn 70ste verjaardag.

Levensmoe

Ik hief mijn hoofdje uit de kinderwagen,
en zag voor ’t eerst de mensen om mij heen.
Ik stelde nog een paar gerichte vragen
en wist genoeg. En was gelukkig weer alleen.

Frontbericht

’k Heb niks gezien vandaag, dat wou ik u nog schrijven:
’k heb heel de dag wat voor het raam gestaan
en niks gezien, ondanks het noestig wrijven
in beide ogen. Toen maar vroeg naar bed gegaan.

Ook moet u weten: ik heb niks gehoord.
Voor uren in een diepe slaap gelegen
en niks gehoord. Zelfs hart en longen zwegen.
Een snik werd in het hoofdkussen
gesmoord.

Voor ’t raam en ook in bed heb ’k niks bedacht.
Dat wou ik u al heel lang laten blijken
maar ’k wist niet hóe! Ik miste werkelijk nog de kracht
om naar een potlood of een velletje te reiken.

Hier moet ik ’t voor thans helaas bij laten:
’t gaat nu weer redelijk, ’k ben aardig opgefleurd.

O wél bedankt dat u mij even bij liet praten!
Ik schrijf u weer zodra er niks gebeurt.

Lévi Weemoedt (1948)

———————————–

• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.

De in maart dit jaar overleden dichter F. Starik was ook trekker van het ‘Eenzame uitvaart’-project, dat in verschillende grote steden dichters een gedicht liet schrijven (en voorlezen) bij de begrafenis van mensen zonder nabestaanden. Ieder jaar krijgt een van die gedichten de Ger Fritz-prijs, een prijs voor het beste/mooiste ‘Eenzame uitvaart’-gedicht. Vorige week heeft F. Starik de prijs postuum toegekend gekregen voor een gedicht dat hij twee dagen voor zijn dood schreef – vanwege de kwaliteit van het gedicht, maar ook als waardering voor zijn jarenlange inspanningen. Lees er hier meer over. Het verslag van de teraardebestelling waar Starik het gedicht voor schreef staat hier.

Klein leven

Wat als je rijk bent
en het kan je niks schelen.
Wat als je rijk bent
en gewoon in het buurtje blijft wonen
waar niemand weet
wat er bij jou te halen zou wezen.
Klein leven. Lees verder >>

Clos Lamarzelle

Clos Lamarzelle dat is een huis,
een groot landhuis langs de Brusselse baan,
niet ver van de brouwerij ‘De Spanuit’,
die elke goede drinker weet staan.

In dit landhuis wonen wijnhandelaars,
maar daarvan is geen spraak in dit lied,
want wijn brengt het hoofd maar in de wind,
zowel als ’t bier dat je binnengiet;
maar in dat huis woonde ook een kind.
Mijn vrouw, waarom heb jij verdriet? Lees verder >>

Immortellen

XLIX

Wel menigmaal zei de melkboer
Des morgens tot haar meid:
‘De stoep is weer nat.’ Och, hij wist niet,
Dat er ’s nachts op die stoep was geschreid.

Nu, dat hij en de meid het niet wisten,
Dat was minder; – maar dat zij
Er hoegenaamd niets van vermoedde,
Dat was wel hard voor mij.

Lees verder >>