Tag: gedichten 20e eeuw

Het sonnet

Hoe vreemd ritm’en regelmaat van het sonnet!
Net alsof je met een Siberische tijgerhaar
uit langvervlogen tijden voor de literaire pret
op de viool der schoonheid speelt, met

rijm als mayonaise voor een ego
dat zich laat overheersen door de Schijn.
Constructiever lijkt me het spelen met Lego
en dat zal misschien ook leerzamer zijn.

Aardappelen

Platvloerser en toch blijmoediger plant
leeft er bijna niet in dit sombere land.
De aardappel is zo Hollands: hij danst dom
de aardappelmand in en veel later de mond.
Het bruin van oude veelgebruikte balzakken
en van wel zeer versleten bruiden paart hij
aan varkensachtige rondheid, Grootmogoldom
en de gezichtsuitdrukking van rollende munt.
Op de balzaal van gods akker wiegelt hij blij
en zijn spaarbank heeft hij onder de grond.

Habakuk II de Balker (1938-2015)
uit: Groenboek (1972)

Foto: Ben van Meerendonk

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Vandaag trekt de zomer
alle registers open. De berm
ziet geel van boterbloemen, warmte wordt
getoonzet door gonzende insecten.
Een tor beklimt een wankele
grasspriet: git op smaragd.
Verbluft lig ik onder een boom
en staar door ontelbare groene wimpers Lees verder >>

‘Daimoon megas’ van Christine D’haen wordt besproken bij Meander.

Daimoon megas

                    τί οὖν, ὦ Διοτίμα;
                    δαίμων μέγας, ὦ Σώκρατες: καὶ γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον
                    μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ.

Mijn daimoon bedroefde bij nacht mijn bloed:

het hoofd in uw armen, het hoofd van een man,
het is niets. En uw dagen en nachten zijn niets
dan een schaduw van schaduwen; al wat gij doet,

het is niets: en het vlees dat gij eet, en het bloed
dat gij drinkt, het is niets. Verfoei ook den geest!
Want de ziel die gij eet, het visioen dat gij drinkt,
het is niets. En zo al wat gij zoekt, wat gij doet, Lees verder >>

Lieke veur Sint Isidoor

Nu laat de gagel zijn stuifmeel los:
de gladdige knopkes springen.
Ai dezen bruinen rijken bos!
Ai reuken sterker dan dier stadse seringen!

Hoe staget mee het wilgenhout?
Zie hoe de poeskes blinken.
Och gij die zegt: de wind is nog koud,
kom mee, want de stad gaat stinken. Lees verder >>

Het groote lijden

Hij moest zijn hart, zijn zwaar hart, achterlaten
Toen hij naar zijn natuur zich weer onthief.
Wij, die na ’t afscheid om den heuvel zaten,
Wisten, hij heeft in angst, in doodsangst, lief.

Ach, wij verlieten wat wij nooit bezaten,
En vonden meer dan we ooit hadden gemist -,
Maar hij, tusschen twee eenzaamheden, wist
Toen hij verliet, tevens te zijn verlaten.

Wit, grijs en zilver

Spelen nog zwanen op het IJselmeer?
Mijn hart heeft stilgestaan
toen ik ze zag.
Wit, grijs en zilver was de najaarsdag,
het IJselmeer
en zij. Lees verder >>

De steenen minnaar (VIII)

Dichters moeten de minnaars uit zich weren,
willen zij naakt gelijk de goden zijn.
Waaròm dan, hart, dit mateloos begeeren
naar alle naaktheid, geborneerd en klein,

en wààrom zijn onsterflijkheid bezeeren
aan deze beten van het bot venijn,
wanneer de liefde slechts dit klein krepeeren
de bestie is achter ’t bedgordijn?

De steenen minnaar (VII)

O harde mond, die stuursch zijn grijnslach teelt
en korzelig in mergels weet te spreken;
die met de kou en met graniet krakeelt
en nimmer aan een lente zijt bezweken,

tracht nú in helder zingen uit te breken
en liefkoos haar met liedren, hooggekeeld,
wier glimlach, heerlijker dan hemelstreken,
met één zoet weerlicht levens vierendeelt.

De openbare Facebookgroep VerDNAeringen plaatst chronologisch alle gedichten van Tonnus Oosterhoff, iedere dag één.

Scheren

Over de strakke huid waait zand;
baardloos de kaak van de predikant.

Op het schavot van vel over been
glijdt om geloofswil het mes langs hem heen.

Het badkamerraam ziet op zolder uit
en op een verkeersbord: een voorrangsruit.

Zwarte hoofden

Ik houd zo van die lage palissaden,
die van de kust de grote zee ingaan,
alsof veel mensen van de oever traden
en tot hun schouders in het water staan.

De zee, het strand, de lucht, alles is wijd
en breedgebouwd en krachtiglijk grootmoedig,
maar zij alleen leven in nederigheid
en praten niet, maar waken, trouw en goedig. Lees verder >>

Zooals gij in de schaduw zat

Zooals gij in de schaduw zat
en al den glans in de armen hadt,
die fijngesponnen, wonderbaar
geweven lag in ’t hangend haar
van uwe zuster, – want gij zijt
mij zusters in lieftalligheid, –
en gij die ongevlochten pracht,
die als een bruidskleed van den nacht
haar lichtgebogen hoofd omsloot, –
uw handen hoog, uw schouders bloot, –
in smijdige gedeelten spleet
en spreien en zich vleien deedt
in rondgewrongen tressen, als
een tros van donkerte in den hals
gedrukt, en aan de slapen glad; –

Rosa Rosa

Er gaat onder meisjes
– de asblonde, de dertienjarige,
de vlecht, de opgebonden roos –
een vreemd verhaal …

van een bedelarmband, een zilveren big,
van iemands hand maar die vergiste zich …

en als je vraagt
is de asblonde al niet meer opgewonden,
zwijgen zij, maar roos roos rinkelend
is nooit uitverteld.

Wilfred Smit (1933-1972)
uit: Verzameld werk (1983)

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Paul van Ostaijen was gister jarig.

Fietstocht

Aan mijn Fietstochtvrienden

Als een jong lied dat klinkt luid door lege hallen,
Zo is doorheen de Winter, de Lente getreden tot ons allen,
Die waren in een eeuw
Gehuld, van witte sneeuw.

Niet enkel jonger is geworden ons leven,
Maar ook veel witter en lichter geweven
Als in het kleed
Van winterleed.

• Vandaag is Paul Van Ostaijen jarig.

Wals van kwart voor middernacht

Alsof zij iets zingen ging trilt de luit
en de lieve luit achterna
tinkepinkt de piano linkepoot linkepoot
Ik denk niet dat de luit iets zeggen zal
al trilt – zij trilt toch – de luit nu weer
Eer de luit daarover heeft gedacht
of zij zingen zal kwart vóór middernacht
is het lang reeds kwart na middernacht
Waarom trilt de luit dan zo
klokjekwart vóór middernacht
Wist maar iemand dat
dat
trillen van de luit