Tagarchief: gedichten 20e eeuw

Geschenk Ik was klaarwakker in mijn droom, schreef een niet te keren gedicht, het schreef zichzelf, een heldere stroom, mijn pen gleed als een veer zo licht. Ik schreef het in een blinde drift en toen het uitgeschreven was, verliet … Lees verder →

De stillen Eenzaamheids achterdocht, gevoed door waan, Kweekt groter kwaad dan roekeloos vergeten Van wetten, waardoor veiligen zich weten Behoed tegen een snel en stout vergaan. Wie zonder schaamte geile lust belijden, Maken zich schuldig, maar zij weten toch De … Lees verder →

Thuis op het kerkhof Tussen de zerken, lezend het verleden Van deze kleine stad, waaruit ik kwam, Waarheen ik telkens wederkeer, vernam Ik achter mij stil naderende schreden. Verwonderd zag ik om. Even beneden Het kruis in ’t midden draagt … Lees verder →

‘De eer’ staat in Oorlog. Verzen in staccato van Agnita Feis. De eer t Is een kanon. ’t Is een geweer…. Men schiet. Men moordt: Maar ’t is voor d’eer! Men steekt elkaar een mes in ’t hart,

Gedicht De weg van de liefde weg naar de liefde. En hardop. Zijn kardinale waanzin, het Listig lichaam, de celebratie van zijn Waarheid. Gaat hij in het verlaten licht. Duurt de winter de uren van het leeggemaalde Leven, in dit … Lees verder →

De dood heeft geen geheim dan het begin. Is er een wekker die je dronken slaat, of die je, verder weg, ontwaken laat? Je ademt langzaam uit, maar niet meer in. Dan tolt de wereld uit je lichaam weg. Het … Lees verder →

The salesman Ik wil iets groots, iets deftigs worden, een kunstenaar, een schrijver, een poëet, die alles van dit vreemde leven weet en neerkijkt op de domme mensenhorde. Ik wil Verzameld Werk gaan creëren, en dat men al mijn boeken … Lees verder →

Op 30 januari 1903 bereikte de spoorwegstaking (“Gansch het raderwerk staat stil, als uw machtige arm het wil”) een voorlopig hoogtepunt. 30 januari 1903 Er is iets groots in ons klein land geschied. Hebt ge ’t gehoord? de spoorarbeiders hebben … Lees verder →