Tagarchief: gedichten 20e eeuw

Het beeld Uit het hout van de morgenuit morgenrozenhoutsneed ik een beeldheel licht en smaller dan een lijsterstemeen beeld van morgenrozenhout. Het was zo schuw zo ongeschoolddat ik het zelf niet kendemet elke windvlaag was het wegmaar ’n kindeen bloesemtakeen … Lees verder →

Het wit en wankel kind Het wit en wankel kind weemoedig als de meeuwenverzeilt verzinkt in slaap midden de bloemenzeewier vlokken vederschuim als kussen nedersneeuwenzijn kusbesneeuwde slaap wil met het water mee de wimpers die zijn oog met schaduwen beschermenschuilen … Lees verder →

Het naakte meisje Zij ligt, zoo rijk in haar ontroerend naakt, Zoo argeloos, ontdaan van alle kleêren: Een kind niet radend wat het doet ontberen En toch zoo schoon, zoo lieflijk en volmaakt. Stil, als een bloem in schaduwen ontwaakt … Lees verder →

T. van Deel overleden Autobiografie Ze zetten op hun proefwerkvel nogTaal in plaats van Nederlandsen moeten zo ineens van mijhun korte leven samenvatten.Daar zit men even mee. ’t Ideedat ik straks alles lees isvoor de meesten geen bezwaarmaar wat te … Lees verder →

Aubade met lijsters De rijm stijgt dampend uit de weidentot sluiers om de zondie tussen de lentetwijgeneen japanse allure krijgt. pirix pirix tjuwie tjuwie tjitjuwuwutlie tluu tlie tiriktiping tjulilililili Melkauto’s in de vertede postbode nadertlitu tjoeoek tjoek tjoeoekde postbode loopt … Lees verder →

Duif Het had geonweerd, en de straat was nat. het asfalt lag als water aan de oever van het trottoir, waar plechtig trad een duif en koerde als een kind, maar droever. De hemel boven ’t park werd licht, de … Lees verder →

Het meisje van Steinberg Het meisje van Steinberg gezien,in volle staat, doodstil,met op haar achterste een staart,de krullen op het hoofdmet veters aan elkaar geknoopt,niet kwaad, maar breed,– dat is, zei Stein, wat ik graag zie –schouders van een kapitein,pijpjes … Lees verder →

In de trein(bij Heemstede) Huis met de groene luiken naast de ramen,met groene tuin, met ’t groene hek ervoor:groen huis met meisje in het groen, tesamenontmoet tresoor… – voorbij: de trein vliegt door, ik laat geen spoor na als ik … Lees verder →

Lof van Utrecht Stad, ik ben nietig als een stille plant,die argeloos ontluikt in uw plantsoenen;ik schuil in u voor ’t wiss’len der seizoenenen bloei mijn bloemen in uw warme hand. Of, nog veeleer ben ik van uw mosgroene,rustieke torens … Lees verder →

Geest van Utrecht Zacht klater water in de avondvreeen mensen zitten neder op de rand van een fontein,Zo roerloos, zo gelaten moet mijn stad wel zijn —ik vind haar wezen en ik neem het zingend mee. Want hier liep Warhold, … Lees verder →