Tag: De verleden tijd van lijken

Iemand is woedend in ons managershorrorfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Ik ben woedend!” siste Marie tegen Maribella.

“I am outraged”, corrigeerde Wouter. “We only talk English in this meeting according to university regulations.” (Marie was an associate professor specializing in the history of Dutch studies until 1800; Maribella was the endowed Arie de Jager Chair of Historical Dutch Studies; Wouter was the Professor of Digital Financial Literary Studies who had turned into a manager many years ago.)

Iemand krijgt een onvoldoende, in ons managershorrorfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Wat gezellig dat we nu bij elkaar zitten”, zei Wouter, de hoogleraar Technologisch-Financiële Letterkunde tegen zijn collega Maribella, de Endowed Arie de Jager Chair of Dutch Studies. “Het heet dan wel een functioneringsgesprek, maar zo moeten we dat natuurlijk niet zien. We zijn volkomen gelijkwaardig aan elkaar, zeker sinds we allebei aan deze technische universiteit zijn aangesteld. Vreemde eenden in de techneutenbijt.”

Er wordt iets verkocht aan de nieuwe bazen in ons managementhorrorfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Hé”, zei Wouter, de hoogleraar Technisch-Financiële Letterkunde, tegen zijn boomlange promovenda Sophie. “Mag ik aannemen dat je je proefschrift alweer ter hand hebt genomen? Waar ging het ook weer over?”

“Over de nasleep van het koningslied”, legde Sophie aan haar beoogd promotor uit. “Ik heb die 25.000 tweets die er toen geschreven zijn nog allemaal wel ergens liggen. Maar ik kom er steeds niet aan toe.” De boomlange promovenda legde uit dat ze al een paar weken aan het bijkomen was van de demonstratie van WO in Actie tijdens de opening van het academisch jaar. “Heel bevredigend”, zei ze, “maar aan het échte werk kom je zo niet meer toe.”

Iemand ziet op tegen het forenzen in ons managershorrorfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

De nieuwe rector had zijn haar per ongeluk met een wat te lichte tint geverfd. Ongeduldig keek hij naar Wouter, de voormalig hoogleraar Financiële Letterkunde, die nu bezig was om de afdeling Nederlands over te hevelen naar een naburige Technische Universiteit.

“Ik vind het heel vervelend, Kees”, zei Wouter. “Je zit hier nu nog maar net, en het is ook beslist geen gebrek aan loyauteit. We kunnen niet anders. De TU is de enige plek waar wij alfa’s nog veilig zijn.”

Kees keek hem aan met ogen die tegelijkertijd wazig en helder waren. “Het spijt me natuurlijk op een persoonlijk vlak zeer, Wouter,” zei hij. “Ik heb altijd goed met je kunnen sparren. Maar het lijkt me een mooie stap in je carrière.” In hun onderlinge gesprekken, ook toen Kees nog alleen parttime hoogleraar Social Media Studies en senior consultant voor het universiteitsbestuur was, waren ze gewoon om de afdeling Nederlands te personifiëren in de persoon van Wouter.

Iemand kan haar onderzoek weer oppakken, in ons managementfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

– “Ladies and gentlemen”, zei de rector van de technische universiteit, Howard Ringbaum. “I am very pleased to have you all here on our campus.”

(De alwetende focalisator moet dit verslag even onderbreken om te melden dat de hele vergadering in het Engels verliep, maar dat hij deze verder in vertaling weergeeft. Dat doet misschien afbreuk aan de waarheidsgetrouwheid van dit feuilleton, maar hij vindt het vermoeiend om voortdurend tussen de twee landstalen te schakelen. Hij hoopt dat u hem deze kleine ingreep vergeeft.)

“Dank u, collega,” zei Wouter. “Wij zijn ook bijzonder blij hier te mogen zijn. Er waren tijden dat men op de algemene universiteiten een beetje neerkeek op de technici. Dat was immers geen echte wetenschap, maar alleen maar toepassing. Wij noemden u zelfs in onbewaakte ogenblikken bike makers! Inmiddels weten we wel beter. De TU’s zijn de toekomst van de academie in Nederland. We zijn bijzonder vereerd dat wij daaraan mogen bijdragen.”

Iemand kijkt gepast verheugd in ons managershorrorfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Ik ben blij dat we op zo’n korte termijn bij elkaar kunnen komen”, zei Wouter tevreden. “Zoals jullie weten heb ik contact gelegd met een niet nader te noemen technische universiteit” – hij glimlachte geheimzinnig – “zo’n 150 kilometer hiervandaan. Er komen duistere tijden aan voor de algemene universiteiten en er gloort hoop van de technische. Tegelijkertijd kunnen die technische universiteiten de miljoenen niet allemaal uitgeven.”

Hij keek rond. Joop, de specialist in Middelnederlandse voegwoorden, niesde. “Een en een is twee,” zei Wouter. “Ik heb contact gelegd met onze vrienden de fietsenmakers”, zei hij. “En ze willen deze afdeling graag hebben.”

“Maar”, zei Marie, “ik heb weleens gehoord dat die universiteiten alleen maar in het Engels opereren. Wat hebben wij daar dan te zoeken?”

Iemand moet als de echte commissie straks komt een antwoord hebben, in ons managersfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Dan maak ik als voorzitter”, zei Wouter Pieterse, de voormalig hoogleraar Financiële Letterkunde bij de afdeling Nederlands die nu de proefvisitatiecommissie leidde over diezelfde afdeling, “graag gebruik van mijn privilege om een laatste vraag te stellen.”

Hij zweeg een halve minuut en keek ondertussen bedrukt in zijn papieren. “Het is de commissie opgevallen dat u niets doet met kinderen.”

De leden van de vakgroep keken elkaar aan. “Ik heb twee jaar geleden wel een werkgroep gegeven over hedendaagse kinderloze auteurs,” zei de boomlange ex-promovenda Sofie. “Pfeijffer, Buwalda en Grunberg. Dat was een redelijk succes.”

“I wrote a book a couple years ago”, zei Maribella, de hoogleraar Dutch Studies, “Arie de Jager and the Children of Dutch Studies. Maar dat telt zeker allemaal niet.”

Iemand heeft een tien gegeven in ons managersfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Goed,” zei Wouter, de voormalig hoogleraar Financiële Letterkunde die nu voorzitter was van de proefvisitatiecommissie. “Dan wilde ik maar beginnen.” Hij keek de leden van zijn vroegere vakgroep streng maar welwillend aan. “Als ik wat harde noten kraak, is dat natuurlijk niet omdat ik niet ook weet dat jullie allemaal, stuk voor stuk, heel goed werk doen. Alleen, daar zit ik hier niet voor. Een échte commissie weet dat straks misschien niet, en wij zijn er om jullie daarop voor te bereiden.”

De groep leek niet erg onder de indruk. Joop, de specialist in Middelnederlandse voegwoorden, niesde alsof hij zeggen wilde “ik ga over een jaar met pensioen, het zal mijn tijd wel duren, de echte visitatie is na mijn tijd.” Ook de overige aanwezigen keken zo, al lag hun pensioendatum nog op een onduidelijk moment in de verre toekomst.

Iemand heeft een nieuwe rol in ons managershorrorfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Dames en heren”, zei Wouter Pieterse, de voormalig hoogleraar Financiële Letterkunde die inmiddels al weer lang geleden in een manager veranderd was en sindsdien promotie had gemaakt tot hoofd Human Resource Management van de universiteit maar soms nog iets aan zijn oude vak wilde doen, zoals vandaag. “Voor u zit de commissie, waarvan ik de eer heb de voorzitter te zijn.”

Hij keek zijn voormalige medewerkers vriendelijk glimlachend aan, alsof hij wilde zeggen “wees niet bevreesd”. “Links van mij”, zei hij, “zit onze Vlaamse collega professor Josef De Bruyne, u kent hem natuurlijk allemaal van zijn standaardwerk Vlaams modernisme anno nu.“

“Hallo”, zei De Bruyne, terwijl hij even van zijn iPad opkeek, waarop hij al minuten iets aan het zoeken leek.

Men komt eindelijk in actie in ons managershorrorfeuilleton De verleden tijd van lijken.

Door Marc van Oostendorp

“Maribella!” Wouter, de voormalig hoogleraar Financiële Letterkunde die eerst in een manager was veranderd en nu het HRM-beleid van de universiteit coördineerde, kwam binnen zonder te kloppen. Zijn opvolgster zat net te bladeren in de drukproeven voor haar nieuwe boek, Arie de Jager in the Light of Cross-Sectional Gender Studies.

“Wouter!” toen ze opkeek. “Je komt als geroepen. Ik probeer al een paar dagen te begrijpen wat een woinactie is.”

Wouter keek even enigszins ontdaan, want hij beroemde zich erop alle afkortingen die in het universitaire bedrijf opgeld deden als eerste te kennen. Hij maakte daar ook graag ironische grapjes over op zijn Facebook-pagina, hoe zeer zijn taal verloederd was geraakt door zijn managerschap. Lees verder >>

Iemand kon wel een publicatie gebruiken, in De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Binnen!” riep Maribella, terwijl ze bladerde door een exemplaar van haar nieuwste boek. Ze hoorde enig genies, maar de deur ging niet open. “Joop!” riep ze, “kom maar binnen.”

Joop, de specialist in middelnederlandse voegwoorden, stak zijn hoofd om de deur. “Sorry,” zei hij nerveus, “ik wilde weten of er al iets bekend is over ons opiniestuk.”

“Opiniestuk?”

“Ja,” hij niesde. “We hadden toch iets geschreven voor de krant, naar aanleiding van het opheffen van de VU.”

“Wat is de VU?”

“Die financieel-economische universiteit in Amsterdam.” Lees verder >>

Iemand voldoet aan additionele kwaliteitscriteria in ons managersfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

Maribella, de Arie de Jager Chair of Dutch Studies zat achter haar bureau en probeerde de brief te begrijpen die haar faculteit haar had gestuurd.

De faculteit Humanities Studies kent sinds 2013 een systeem van dynamisering van onderzoektijd voor individuele medewerkers. Dat wil zeggen dat aan medewerkers in vaste dienst (UD’s, UHD’s en hoogleraren), of met uitzicht daarop, onderzoektijd wordt toebedeeld op basis van een beoordeling van hun output.

Er werd aan de deur geklopt. “Joehoe!” riep Maribella, want ze had sinds ze uit Amerika gekomen was geleerd dat zulks iedere deur deed opengaan. Inderdaad kwam er een slungelige jongen binnen, die Maribella nog nooit gezien had. “Hoi,” zei hij.

“Dag,” zei Maribella, en las verder.

De afgelopen maanden heeft deze beoordeling plaatsgevonden, aan de hand van een facultaire set kwantitatieve en kwalitatieve indicatoren (zie bijlage voor de procedure en indicatoren), over de periode 2012-2017.

“Pardon, mevrouw”, zei de jongen. “Ik kom voor het tentamen.” Lees verder >>

Iemand is een voorloper van de mindfulness-beweging in De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

Rie Veld, de specialiste in Geschiedenis van de neerlandistiek tot 1800 die door een wrede speling van het lot nooit in een manager was veranderd, boog zich over het bonsaiboompje dat op haar bureau stond, er zaten wat herfstblaadjes in, toen er op de deur geklopt werd. Snel schoof ze het boompje opzij en opende Brightspace in haar browser. “Come in!” riep ze.

Het was inderdaad Maribella, haar nieuwe baas. Ze had een paars pak aan dat bijna dezelfde kleur had als haar haren. “Rie!” riep ze verbaasd. “Ik krijg iedere vrijdagmiddag formulieren van de secretaresse via de e-mail die ik dan voor maandagochtend ingevuld moet retourneren. En als ik dat doe, krijg ik een autoreply dat die secretaresse pas weer op donderdag aan het werk is!”

Rie haalde haar wenkbrauwen op. Lees verder >>

Iemand wordt onze nieuwe hoogleraar General Humanistic Studies in ons managementfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Maribella, Wouter”, sprak Bart, de joviale voorzitter van de oudercommissie, terwijl hij zijn lippen voorzichtig droogde met zijn servet. “We hebben nu genoeg gelachen!”

De twee hoogleraren en de voorzitter hadden inderdaad tijdens hun diner heel wat vrolijkheden uitgewisseld. “Ja, zeker”, zei Wouter nu. “Ik weet zeker dat we nog heel wat te bespreken hebben.” Hij boog zich naar Maribella. “Dit gaat over de studenteninstroom”, zei hij zachtjes.

“What’s the studenteninstroom?”

“We krijgen ons geld onder andere voor iedere student die binnenkomt”, vertrouwde Wouter zijn opvolger toe.  Lees verder >>

Iemand geeft maar zelden een keynote in De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Joop”, zei de nieuwe hoogleraar Maribella stralend, terwijl ze zonder kloppen de kamer binnenliep van de specialist middelnederlandse voegwoorden. “I am so glad we have become colleagues. Ik kijk er al zo lang naar uit om een keer met je samen te werken.”

Joop niesde. “I am sorry”, zei hij. “I don’t know your work.”

“You can speak Dutch,” zei Maribella. “We zijn hier immers een vakgroep Nederlands. Als je het maar niet erg vindt dat ik Nederlands spreek. En het is niet erg dat je mijn werk niet kent. Dat begrijp ik totaal.” Met een zonnig gebaar haalde ze uit de paarse tas die ze bij zich droeg een dik boek met een harde kaft: Arie de Jager And Cultural Appropriation. A Critical Introduction. Lees verder >>

Iemand heeft kritiek op de neoliberale cultuur aan de universiteit, in De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Ik open de vergadering”, zei de boomlange voormalige promovenda Sophie. Tevreden keek ze de ruimte rond. Er waren zes voormalige, in managers veranderde junior-onderzoekers, van de hele faculteit der Geesteswetenschappen, naar de oprichtingsvergadering van het nieuwe blog GeWillig gekomen. Sommigen hadden ook hun ouders meegenomen.

“Ik geef het woord aan Femke, de feitelijke initatiefnemer van ons blog.”

“Dank je wel, Sophie. We zijn met GeWillig begonnen omdat we vinden dat het kritische geluid van de geesteswetenschappen in het maatschappelijk debat node gemist wordt. Terwijl wij onder onmenselijke druk staan om wetenschappelijke artikelen te publiceren en het onderwijs ons tot hier zit, laten we het debat over aan de Paulen Cliteuren en Thierryen Baudeten van deze wereld. We weten allemaal wat daar van komt!” Lees verder >>