Tag: De verleden tijd van lijken

Iemand heeft een vitaal beroep in De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Ik kan jou wel zien, maar niet horen”, riep Maribella, de Chair of Arie de Jager Studies tegen haar beeldscherm. “Maar zo te zien kun jij mij wel horen, maar niet zien.” Wouter, haar collega van Digitaal-Financiële Letterkunde, schudde het hoofd. “Probeer het anders nog eens!” riep Maribella. Wouter drukte op het knopje.

Iemand krijgt een onvoldoende, in ons managershorrorfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Wat gezellig dat we nu bij elkaar zitten”, zei Wouter, de hoogleraar Technologisch-Financiële Letterkunde tegen zijn collega Maribella, de Endowed Arie de Jager Chair of Dutch Studies. “Het heet dan wel een functioneringsgesprek, maar zo moeten we dat natuurlijk niet zien. We zijn volkomen gelijkwaardig aan elkaar, zeker sinds we allebei aan deze technische universiteit zijn aangesteld. Vreemde eenden in de techneutenbijt.”

Iemand ziet op tegen het forenzen in ons managershorrorfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

De nieuwe rector had zijn haar per ongeluk met een wat te lichte tint geverfd. Ongeduldig keek hij naar Wouter, de voormalig hoogleraar Financiële Letterkunde, die nu bezig was om de afdeling Nederlands over te hevelen naar een naburige Technische Universiteit.

“Ik vind het heel vervelend, Kees”, zei Wouter. “Je zit hier nu nog maar net, en het is ook beslist geen gebrek aan loyauteit. We kunnen niet anders. De TU is de enige plek waar wij alfa’s nog veilig zijn.”

Kees keek hem aan met ogen die tegelijkertijd wazig en helder waren. “Het spijt me natuurlijk op een persoonlijk vlak zeer, Wouter,” zei hij. “Ik heb altijd goed met je kunnen sparren. Maar het lijkt me een mooie stap in je carrière.” In hun onderlinge gesprekken, ook toen Kees nog alleen parttime hoogleraar Social Media Studies en senior consultant voor het universiteitsbestuur was, waren ze gewoon om de afdeling Nederlands te personifiëren in de persoon van Wouter.

Iemand kijkt gepast verheugd in ons managershorrorfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Ik ben blij dat we op zo’n korte termijn bij elkaar kunnen komen”, zei Wouter tevreden. “Zoals jullie weten heb ik contact gelegd met een niet nader te noemen technische universiteit” – hij glimlachte geheimzinnig – “zo’n 150 kilometer hiervandaan. Er komen duistere tijden aan voor de algemene universiteiten en er gloort hoop van de technische. Tegelijkertijd kunnen die technische universiteiten de miljoenen niet allemaal uitgeven.”

Hij keek rond. Joop, de specialist in Middelnederlandse voegwoorden, niesde. “Een en een is twee,” zei Wouter. “Ik heb contact gelegd met onze vrienden de fietsenmakers”, zei hij. “En ze willen deze afdeling graag hebben.”

“Maar”, zei Marie, “ik heb weleens gehoord dat die universiteiten alleen maar in het Engels opereren. Wat hebben wij daar dan te zoeken?”

Iemand heeft een tien gegeven in ons managersfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Goed,” zei Wouter, de voormalig hoogleraar Financiële Letterkunde die nu voorzitter was van de proefvisitatiecommissie. “Dan wilde ik maar beginnen.” Hij keek de leden van zijn vroegere vakgroep streng maar welwillend aan. “Als ik wat harde noten kraak, is dat natuurlijk niet omdat ik niet ook weet dat jullie allemaal, stuk voor stuk, heel goed werk doen. Alleen, daar zit ik hier niet voor. Een échte commissie weet dat straks misschien niet, en wij zijn er om jullie daarop voor te bereiden.”

De groep leek niet erg onder de indruk. Joop, de specialist in Middelnederlandse voegwoorden, niesde alsof hij zeggen wilde “ik ga over een jaar met pensioen, het zal mijn tijd wel duren, de echte visitatie is na mijn tijd.” Ook de overige aanwezigen keken zo, al lag hun pensioendatum nog op een onduidelijk moment in de verre toekomst.

Iemand heeft een nieuwe rol in ons managershorrorfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Dames en heren”, zei Wouter Pieterse, de voormalig hoogleraar Financiële Letterkunde die inmiddels al weer lang geleden in een manager veranderd was en sindsdien promotie had gemaakt tot hoofd Human Resource Management van de universiteit maar soms nog iets aan zijn oude vak wilde doen, zoals vandaag. “Voor u zit de commissie, waarvan ik de eer heb de voorzitter te zijn.”

Hij keek zijn voormalige medewerkers vriendelijk glimlachend aan, alsof hij wilde zeggen “wees niet bevreesd”. “Links van mij”, zei hij, “zit onze Vlaamse collega professor Josef De Bruyne, u kent hem natuurlijk allemaal van zijn standaardwerk Vlaams modernisme anno nu.“

“Hallo”, zei De Bruyne, terwijl hij even van zijn iPad opkeek, waarop hij al minuten iets aan het zoeken leek.

Iemand kon wel een publicatie gebruiken, in De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Binnen!” riep Maribella, terwijl ze bladerde door een exemplaar van haar nieuwste boek. Ze hoorde enig genies, maar de deur ging niet open. “Joop!” riep ze, “kom maar binnen.”

Joop, de specialist in middelnederlandse voegwoorden, stak zijn hoofd om de deur. “Sorry,” zei hij nerveus, “ik wilde weten of er al iets bekend is over ons opiniestuk.”

“Opiniestuk?”

“Ja,” hij niesde. “We hadden toch iets geschreven voor de krant, naar aanleiding van het opheffen van de VU.”

“Wat is de VU?”

“Die financieel-economische universiteit in Amsterdam.” Lees verder >>

Iemand voldoet aan additionele kwaliteitscriteria in ons managersfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

Maribella, de Arie de Jager Chair of Dutch Studies zat achter haar bureau en probeerde de brief te begrijpen die haar faculteit haar had gestuurd.

De faculteit Humanities Studies kent sinds 2013 een systeem van dynamisering van onderzoektijd voor individuele medewerkers. Dat wil zeggen dat aan medewerkers in vaste dienst (UD’s, UHD’s en hoogleraren), of met uitzicht daarop, onderzoektijd wordt toebedeeld op basis van een beoordeling van hun output.

Er werd aan de deur geklopt. “Joehoe!” riep Maribella, want ze had sinds ze uit Amerika gekomen was geleerd dat zulks iedere deur deed opengaan. Inderdaad kwam er een slungelige jongen binnen, die Maribella nog nooit gezien had. “Hoi,” zei hij.

“Dag,” zei Maribella, en las verder.

De afgelopen maanden heeft deze beoordeling plaatsgevonden, aan de hand van een facultaire set kwantitatieve en kwalitatieve indicatoren (zie bijlage voor de procedure en indicatoren), over de periode 2012-2017.

“Pardon, mevrouw”, zei de jongen. “Ik kom voor het tentamen.” Lees verder >>

Echte Italianen hebben wel smaak, in ons managersfeuilleton De verloren tijd van lijken.

Door Marc van Oostendorp

Maribella, de nieuwe hoogleraar Dutch and Arie de Jager Studies, zat al een tijdje te wachten in het lokale Indonesische restaurant in de buurt van het gebouw waar de afdeling Nederlands gevestigd was. Verveeld bladerde ze op haar iPad door de drukproeven van haar nieuwe boek, The Otherness of Arie de Jager. An Analysis in Well-Being Studies. Een redacteur had her en der wat aantekeningen geschreven bij typefouten en onterecht schuingedrukte passages. Af en toe nam ze een klein slokje van de wijn.

“Buongiorno!” Wouter, de voormalige hoogleraar Financiële Letterkunde die in een manager was veranderd. glimlachte. “Altijd aan het werk! Zo doen we dat niet, in Nederland. Wij genieten soms van de mooie dingen in het leven. Goed eten! Dat kennen jullie niet in Amerika!”

Maribella begon te stralen. “Wouter! Dat is wat ik nu zo aan jou bewonder! Altijd de right attitude!”  Ze schoof de iPad in haar tas.  Lees verder >>

Iemand heeft is bezig de OER te didactiseren in ons managementfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

“Maribella!” riep Sophie, de boomlange, in een manager veranderde promovenda, terwijl ze de kamer van de nieuwe, Amerikaanse hoogleraar binnen kwam stormen. De hoogleraar had net een pakje geopend en haalde er een dik boek uit. “Look! This is my new book”, zei ze. ARIE. A Postcolonial View on Arie de Jager’s Contributions to “Dutch Studies” stond erop.

Sophie pakte het boek aan en bladerde er nerveus in. “Beautiful!” zei ze.

“Ye magh Netherlands teghen my spreken”, zei Maribella. “Zolang het goed is dat ik in het Engels terugpraat.”

“Ik moet met je praten!” zei Sophie. Lees verder >>

Iemand beantwoordt stralend alle vragen, in De verleden tijd van lijken.

Door Marc van Oostendorp

“Dear people”, sprak Marilena glimlachend, de nieuwe hoogleraar Advanced Dutch Studies tegen de leden van haar vakgroep. “Ik ben ont-zet-tend trots dat ik het komende jaar jullie collega kan zijn. Ik verheug me zo op de samenwerking. Ik ken nog niet ieders werk zo goed, maar ik vind het allemaal waan-zin-nig interessant.”

Stralend keek ze Gerard aan, de ietwat saaie, in een manager veranderde vakdidacticus. “Ik weet bijvoorbeeld wel dat jij bezig bent met middelnederlandse voorzetsels.”

“Dat is Joop”, zei Gerard.

“Dat zijn voegwoorden”, zei Joop.

“Dat vind ik nu zo geweldig!” riep Marilena. Lees verder >>

Sombody has so many research ideas, in ons managersfeuilleton De verleden tijd van lijken.

Door Marc van Oostendorp

Rie had niet geweten of ze iets mee moest nemen naar het vliegveld nu ze Marilena, de Amerikaanse, nieuwe hoogleraar van de afdeling, moest ophalen. Marilena had besloten om, nu ze de baan gekregen had, rechtstreeks naar Nederland te komen vanaf de kleine campus in Vermont waar ze tot op dat moment had gewerkt.

En ze had Rie gevraagd om haar op te komen halen. Rie dacht dat dit was omdat zij de enige was die Marilena kende – ze werkten allebei aan de geschiedenis van de neerlandistiek -, maar helemaal zeker wist ze het niet. Marilena had gezegd dat ze everything aan Rie te danken had en dat ze niet wist hoe ze haar dankbaarheid moest uiten. Dus daar wachtte Rie dan maar op. Lees verder >>

Iemand zit moederziel alleen, in De verleden tijd van lijken.

Door Marc van Oostendorp

Rie, de universitair hoofddocent Geschiedenis van de neerlandistiek voor 1800, zat achter haar computer en maakte zich zorgen. De afdelingsgang waar ze nu zat, was al weken lang leeg. Dat de collega’s die in managers veranderd waren, allemaal door de wereld doolden, op zoek naar andere mensen om ook in managers te veranderen, dat wist ze wel. Hun tactieken – de hele tijd klagen over vergaderingen, over prestatiedruk en over managerscultuur, en dan zeggen dat zulke dingen desalniettemin en ook tegen hun wil nu eenmaal moesten gebeuren – hadden op haar nooit uitwerking gehad, net zo min als op haar collega Joop, de specialist in middelnederlandse voegwoorden.

Maar nu kwam Joop ook al een paar weken niet meer opdagen op het werk. Hij zat thuis te werken aan zijn vierdelige standaardwerk, dat hij naar hij zei nog wilde voltooien voor hij met pensioen ging. “Dan kan de universiteit de publicatie betalen”, had hij gezegd.

Omdat er nu ook geen college gegeven werd, was het doodstil in het gebouw.  Lees verder >>

We moeten ons niet laten opjagen, in De verleden tijd van lijken.

Door Marc van Oostendorp

“Jongens”, zei Femke tegen de vergaderde jonge aspirantbloggers van het opstandige geesteswetenschappelijke weblog GeWillig. “We hebben nu al lang genoeg vergaderd. Ik heb in ieder geval een enorme hekel aan vergaderen.”

“Misschien moeten we daar een keer een artikel over plaatsen?” zei Sophie. “Op GeWillig? Een kritisch stuk over dat eindeloze vergaderen?”

“Hoezo?” zei Bob, de Twitteraar die zich tijdens de vergadering gaandeweg als de toekomstige ideoloog van het weblog had opgeworpen. “Vergaderingen zijn zo slecht nog niet. Jullie hadden ze alleen wat democratischer moeten inrichten. Ik vind het bijvoorbeeld best problematisch dat we hier met een voorzitter werken. Zoals ik het ook niet oké vind dat jullie ervan uitgaan dat er een hoofdredacteur komt. Of uberhaupt een redactie. Ik vind dat we best wat inclusiever kunnen zijn.” Lees verder >>

Iemand wil niet lullig doen, in ons managersfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

De vergadering van de nieuwe redactie van het weblog GeWillig was al lekker op stoom gekomen. Sophie en Femke, de in managers veranderde medewerkers van Nederlands, waren weliswaar de initiatiefnemers, maar er bleek onder de jongere in managers veranderde medewerkers van de universiteit een breed gedeeld gevoel te zijn dat zoiets er moest komen.

Al waren de bloggers het nog niet over alles eens.

“Wanneer gaan we de lucht in?” vroeg Lucy, een jonge vrouw met stekeltjeshaar, die bezig was met een project over het werk van Una L. Silberrad, waar niemand het fijne over wist. “Ik begrijp dat we het logo en het manifest al hebben, dus zal dat neem ik aan wel heel snel zijn.” Lees verder >>