Tagarchief: 19e eeuw

Immortellen XLIX Wel menigmaal zei de melkboer Des morgens tot haar meid: ‘De stoep is weer nat.’ Och, hij wist niet, Dat er ’s nachts op die stoep was geschreid. Nu, dat hij en de meid het niet wisten, Dat … Lees verder →

Herfstrood In rouwzwart groen een vroolijk vlekje rood: Een blozend dak, een gladiolusvlam, Een rozige appel of een hanekam, Zal dat mij troosten over zomerdood? O tragisch traag laat vallen van den stam Scharlaken bladen in de bruine sloot De … Lees verder →

Herfstboom Ik weet een boom, die staat alleen te sterven, Zijn ijle twijgen spreidende op de luchten, Als vleuglen van een reuzevogel: – vluchten Wil hij van de aarde, waar hij vreugd moet derven. O teedre boom, versmadend zware vruchten … Lees verder →

’t Zijn werelden die van het leven branden, ’t zijn volkeren die hoog als vlammen slaan, en menschen, die met saâmgewrongen handen en smachtende ooge’, in vuur en vlam vergaan. Daarbuiten is het stil van doode landen, zwart-liggend naast elkaar; … Lees verder →

Sonnet met 83 o‘s. Nazomer Hooge boomen toonen ’t roode loover Toomloos vroolijk zich onttooiend Sprookjes-schoonheid zond zich strooiend Ros en goud en donker-brons getoover Zorgeloos heur mooi vergooiend, Zonder schromen voor den boozen roover Najaarsstorm, die duldt geen tooi, … Lees verder →

Twee kachtels* Dat ’t vrouwvolk toch zoo loech* omdat zijn voer daar kachtelde* in de gracht, het neep hem, maar het schimpen viel niet plat; hij raapte ’t op en grolde: wacht, gij, flutsen*. En nu stond ’t allerlaaste voer … Lees verder →