Categorie: gedicht

Finale

Marietje bekent je haar leven
ook Mimi vertelt soms maar wat
maar Elly was netjes gebleven
wanneer zij iets geld had gehad.

Zelfportret 1946

1
’t Voorhoofd is hoog. Tot aan de oren ligt
het lange haar, alsof het dit gezicht
niet prijsgeeft aan de wereld en ’t bestaan
maar het behoedt. De neus vangt edel aan
tussen de ogen, buigt een ogenblik
en loopt ten slotte vormeloos en dik
uit boven de mond. Hij zwijgt of dit gelaat
krachtig zal zijn of moe ten onder gaat.
De ogen zijn vaak grauw achter de bril
en zwak, maar soms wanneer de blik het wil
helder en scherp. De mond is smal. Het schijnt
dat van de mondhoek uit de jeugd verdwijnt.
Daar schuilt van zijn ervaringen de schat
bitter tezaam, daar ziet men duidelijk dat
’t gezicht van de gemiste jeugd niet bloeit
maar langzaam tot zijn eigen vorm volgroeit,
en dan eerst waarlijk als het rijpen zal
uit al de bitterheid van zijn verval.

2
Wat groeit als in onvruchtbare grond
trekt voren neer van neus naar mond
en heerst soms over al wat loog
van teder haar en vriendelijk oog
gelijk de dorre distel die
in ’t voorjaar vol van ironie
de weidebloemen ziet ontluiken,
mooi worden, wiegen en lekker ruiken
en in de herfst met soevereine
verachting neerziet op hun kwijnen.

Alfred Kossmann (1922-1998)

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Nieuwe, mooie, uitgebreide website over Guido Gezelle.

Nihil

Omverre moet het al!
omverre moet het, even
dat eeuwen staande was,
of eerst begon te leven:
de tijden zijn gekeerd,
eene andere eeuwe naakt,
die, blinkende, in den oost,
de menschen tegenblaakt!

De gulzigheid

Gelijk aan minstens zeven jaren, de koude gloed
Van minstens zeven deugden.
Gelijk aan de woede van het maanlicht
Dat de maten meet en huiken spant over de magen.
Gelijk aan het sarren van kevers die krioelen
Tussen de maden. En van mens tot mens.

Er is de stilte die de stilte dekt.
Een vangnet over het vergeten. Een bleek ontwaken
Besmettelijk en monotoon, terwijl nachtdieren
Kraken, verkalken en vergaan.

De nijd

Niemand nadien. Dit land bewaart de schade niet
Alleen de ondergang. Hier ontbreken:
Een tegel, een processie, een akker en een graf
En ook dit einde heeft geen belang.
Hier bepaalt het jaar krampscheut of vervoering
Voor dezelfden die ons zullen verslaan.

Geen spoor wordt weggevreten.
Wat beschreven werd bekwamen wij door schaamte,
Of door geheel een mensenleven dat volstond
Verwekt werd en wentelde als een kwalijk getij.

De traagheid

In de nabijheid van de barende
Na al datgene wat uitdoofde en begraven werd,
De eeuwigheid is onvoldoende, te weinig
En te min. Geen vreugde en geen louter vuur
Slechts de zoete doodsroep blijft
En redeloos wreed, de blik daarover.

Talm niet. Zweet niet. Treur.
Want telkens opnieuw tekenen trots en toorn
Hun twijfelende omtrekken
In het slome slib van mijn spijt.

Op een besneeuwde rozenstruik

Stuif vrij, gevlokte sneeuw! op ’t rozenstruikje neder
dat eenzaam in de tuin ontbladerd staat en kwijnt.
Uw wollig kleed bedekk’ ’t voor vorst en winterweder,
totdat de lente weer in al haar glans verschijnt!
Dan groei’ het schoner op met nieuw verkregen kleuren
door ’t glanzig purperrood des dageraads bestraald!
De dampkring van rondsom versprei de zoetste geuren
en heerlijk zij de bloem die op de stengel praalt!

Zo moge ook eens deze aarde ons stofflijk deel bedekken
als de opgestoven sneeuw dit dorre struikje doet!
Eens zal de morgenstond der eeuwigheid ons wekken
en ‘tgeen hier duister is, wordt Hemelzonnegloed.

Lubbertus Rietberg (1783-1826)

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Droom

Ineens was zij alleen, de laatste vrouwen
verdwenen achter hoge rozenstruiken,
zij liep ze na tot waar ’t pad uit ’t bos
omhoog naar ’t polderland en ’t kleine dorp,
dat met zijn daken op de kimlijn lag.

Uit Xenomorf, de debuutbundel van Jens Meijen (Vlaanderens eerste ‘Jonge dichter des vaderlands’).

Zuurtegraad van een autobatterij

Er bestaan koeien met ramen in hun buik
je kan de alchemie in hun magen zien:
het salpeterzuur, buskruit, bliksemstralen.
Ik wil mijn gezicht ertegen drukken.
Als we ramen gebruiken om mensen te maken
kunnen we jagen met de scherven van een spiegel
gedachten zien kronkelen door de nerven
en muurgaten afspannen met huid.

Het kind dat wij waren

Wij leven ’t heerlijkst in ons vèrst verleden:
de rand van het domein van ons geheugen,
de leugen van de kindertijd, de leugen
van wat wij zouden doen en nimmer deden.

Tijd van tinnen soldaatjes en gebeden,
van moeder’s nachtzoen en parfums in vleugen,
zuiverste bron van weemoed en verheugen,
verwondering en teêrste vriendelijkheden.

Sweet bahnhof

Drijft men steeds verder
uit elkaar? het afscheid schuift
een opdringerige oom tussen ons in.
sluit de ogen af – ja dit is vlucht,
een handvol kaarten laten vallen
omdat men in onze vingers knipt.
wurg alle lichten – rasse schreden
maakt mijn vertrek, reusachtig,
als op stelten wadend door de mist.
adieu adieu sweet bahnhof –
een convooi melaatsen wacht
in alle stilte de nalaatste trein.

Wilfred Smit (1933-1972)
uit: Verzamelde gedichten (1971)

Wikipedia zegt: In 1972 stierf Smit op negenendertigjarige leeftijd aan een hersentumor. Elf jaar later verscheen een uitgave met zijn verzameld werk. Hierin was ook het door Smit in 1956 geschreven ‘Sweet bahnhof’ opgenomen, dat de Nederlandse popband The Nits inspireerde bij hun lied ‘Adieu Sweet Bahnhof’ (uit 1984).

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

En – nog ontbreekt er iets – ’t heil is nog onvolkomen!

Wat doet het hart der Vrouw van zaal’ger toekomst droomen?
Wat is het, dat haar vleit, terwijl haar boezem hijgt?
ô Heilig voorgevoel! .. Zij wenscht, zij bloost en… zwijgt. Lees verder >>

Hij schijnt een statige Eik, die de eeuwen durft trotseren,
En door de wouden zich als Koning ziet vereeren;
Zij ’t ned’rig klimop, dat aan zijne schorse kleeft,
Zich sling’rende om zijn’ stam, met zijne sappen leeft.
De sterkgespierde Man mag steeds zijn’ fierheid toonen,
Maar niets, dan zachtheid moet in ’t hart der Vrouwen wonen;
De Vrouw is waarlijk schoon, als zij van weedom schreit, –
De Man stort nooit een’ traan, dan van grootmoedigheid.
De Vrouw heeft meer gevoel, meer driften, minder krachten, –
Doch reine zucht tot deugd doet haar ’t gevaar verachten;
In ’t kampen voor hare eer betoont ze een’ heldenmoed,
Die heur’ belager vaak van schande blozen doet.
De smart der Vrouw is groot, zij moet gedurig strijden,
Maar groot is ook ’t geduld, dat haar bezielt in ’t lijden. –
Beschouw en Man en Vrouw, bij ’t prangen van den nood:
De sterke Man wordt klein – de zwakke Vrouw wordt groot.

[lees verder]

H.A. Spandaw (1777-1855)
uit: De vrouwen (1807)

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Tymen Trolsky was in de jaren ‘70 het pseudoniem van Jasper Mikkers. Zijn Liederen van weemoed, wanhoop en waanzin is een van de vele nieuwe titels in de DBNL van december.

De dichters

De wind dronk van de kleine ratten in de goot;
de winter hoestte en draaide zich om op z’n stretchbed,
ver weg in de vlakte; de mieren stookten hun potkacheltje
in hun lanterfanterige, om idiote oden smekende paardekies

en schudden de kaarten; de in lange, zwarte oliejassen
geklede krekels laadden en losten hun liederen,
zwijgzaam zwoegend; ’n dronken blues kroop over ’n landweg;
in de verte de schreeuw van ’n steen, door wreed

Wulpschheid

In slanke naaktheid rijst zij voor den spiegel op,
omwolkt met gitten krans van losgewoelde haren;
haar oogen zijn als vreemde bloemen waar zij staren
waaruit bij elke blik ’t vergif leekt drop na drop.

En sidderend van koel en ongewenscht genot,
spant zij uitdagend-juichend haar volronde borsten,
wier marmerschoonheid niet een duivel, niet een god
noch menschen in aanbidding ooit aanstaren dorsten.

Stadgenoot

Hij is het licht vergeten
en het gras vergeten
en al die kleine levende kevertjes
en de smaak van water en het waaien

hij is de geur vergeten
van het hooi de grijze vacht van de schapen
de varens de omgelegde aardkluiten

zijn binnen is geen nest zijn buiten
geen buiten zijn tuin een vaas

Wij zilvren wezens, nevellichten, gewassen
neven elkaar, onzeker, wilden het licht:
In misten van donker, onze groote vragen
vreemdelinge in scheemre mist om licht –
Teeder beginnen en glimlachend blinken,
lichtkens verrijzen, weigren te versterven,
zekerlijk lachen en lichtblijde blinken,
wenken en vlieden, vliedend omziend, wimprend,
wilgen van licht, linten van licht, wit zilvren
wateren licht, fleemlicht, zichten rillicht,
scheden en bajonnetten licht, – lichtarmee.

De waarde van vrouw en kind

Schoon ik de gunst der groten mis,
de weiflende fortuin mij ongenegen is,
ik heb nog vrouw en kind, Goddank! en brood voor beiden:
een vrouw die mij zo teer bemint,
in reine huwelijkstrouw haar hoogste wellust vindt
en om geen lief of leed van mijne zij zou scheiden;
een kind dat, vrolijk en gezond
met rozen op de wang en lachjes om de mond,
nog van geen rampspoed weet in zijn onschuldig leven:
wat klaag ik dan om leed of druk?
Mijn lot is zaligheid – ik smaak het hoogst geluk:…
‘k Wil voor geen koningskroon mijn wijf en jongen geven!

H.A. Spandaw (1777-1855)

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Droom

De tanden in ’t habijt en dan schuimbekken,
en twee uur lang kakelen, kraaien, krijsen,
paars worden in ’t gezicht, de indruk wekken
dat er iets mis is met de godsbewijzen,
een vurenhouten preek doormidden zagen,
een duif apocalyptisch zien verbranden,
schelden, bloedspuwen, emmeren en klagen,
ontwaken als pastoor ten plattelande.

Alain Teister (1932-1979)
uit: De huisgod spreekt (1964)

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Ik wens U een jaar
Als een alfabet
Met alle letters van A tot Z
Van arbeid, blijheid en
Creativiteit
Tot zegen, zon en zaligheid.

[anoniem]

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.