Categoriearchief: gedicht

Afgelopen zaterdag was het Hans Warrens verjaardag. Het gedicht van vandaag schreef hij in 1956, voorafgaand aan een bezoek van een jonge dichter die later een beroemde dichter zou worden. Lees hier wie dat was. Voor een jonge dichter Aardige brieven, … Lees verder →

Herfstrood In rouwzwart groen een vroolijk vlekje rood: Een blozend dak, een gladiolusvlam, Een rozige appel of een hanekam, Zal dat mij troosten over zomerdood? O tragisch traag laat vallen van den stam Scharlaken bladen in de bruine sloot De … Lees verder →

Herfstboom Ik weet een boom, die staat alleen te sterven, Zijn ijle twijgen spreidende op de luchten, Als vleuglen van een reuzevogel: – vluchten Wil hij van de aarde, waar hij vreugd moet derven. O teedre boom, versmadend zware vruchten … Lees verder →

Ode aan Yvette Het vroor ijsschollen op de Schelde De meeuwen zwalpten boven onze tuin Je strooide brood en vis en bijna schonk je wijn Aan de vogels die je hun leed vertelden In ’t struikgewas Het is mij meer … Lees verder →

Geen wind Geen wind. Een kind is over straat gelopen. Een ver gerucht komt langs het raam gekropen. Geen wind. Een smalle schaduw is verlengd. Geen wind. Een kind is over straat gelopen. De horizon gaat als een schuifdeur open. … Lees verder →

’t Zijn werelden die van het leven branden, ’t zijn volkeren die hoog als vlammen slaan, en menschen, die met saâmgewrongen handen en smachtende ooge’, in vuur en vlam vergaan. Daarbuiten is het stil van doode landen, zwart-liggend naast elkaar; … Lees verder →