Categorie: gedicht

De winter en mijn lief zijn heen;
er zit een merel op het dak,
zijn keel beweegt, zijn snavel beeft
alsof hij in zich zelve sprak. Lees verder >>

Wit, grijs en zilver

Spelen nog zwanen op het IJselmeer?
Mijn hart heeft stilgestaan
toen ik ze zag.
Wit, grijs en zilver was de najaarsdag,
het IJselmeer
en zij. Lees verder >>

De zieke en de spin

De kleine spin die aan de zolder hing,
waarom liet ik haar wekenlang in leven?
Ze leek zo broos, een trilling deed haar beven:
een stip, die soms wat zon- of maanlicht ving.

Geduldig spinnend, van haar kleine kring
de grenzend wetend, leefde zij haar leven.
Genoeg, soms dansend aan een draad te beven,
genoeg, klein web aan de witte zoldering. Lees verder >>

De steenen minnaar (VIII)

Dichters moeten de minnaars uit zich weren,
willen zij naakt gelijk de goden zijn.
Waaròm dan, hart, dit mateloos begeeren
naar alle naaktheid, geborneerd en klein,

en wààrom zijn onsterflijkheid bezeeren
aan deze beten van het bot venijn,
wanneer de liefde slechts dit klein krepeeren
de bestie is achter ’t bedgordijn?

De steenen minnaar (VII)

O harde mond, die stuursch zijn grijnslach teelt
en korzelig in mergels weet te spreken;
die met de kou en met graniet krakeelt
en nimmer aan een lente zijt bezweken,

tracht nú in helder zingen uit te breken
en liefkoos haar met liedren, hooggekeeld,
wier glimlach, heerlijker dan hemelstreken,
met één zoet weerlicht levens vierendeelt.

Alles blijft

Daar stond een muur die ik heb aangeraakt.
De muur werd afgebroken. – Van het puin
Werd verderop een fundament gemaakt.
Ik plantte een fruitboom in mijn oude tuin.

Die werd geasfalteerd. – Vijf meter diep
Houdt zich een wortelstronk nog grommend koest.
Vijf eeuwen lang desnoods. De Spaanse griep
Landt ooit op Mars omdat ik heb gehoest.

Den scherp Geschaarden Kreeft bemind
Het Strand, wyl ’t hem de Kost moet geeven,
Die hy aan Slekke en Oester vind,
Die, in hun Schelp geslooten, leeven,
Of anders dikwils zyn ten Buit
Hunn’s Vyands, die, met felle neepen,
Haar rukt ter oopen Schuilplaatze uit
En houd zyn roof wel vast gegreepen,
’t Geen hem verstrekt een lekker Aas.
Dit kan, ô! wulpsze Jeugd, u leeren,
Dat gy u Hart niet los en dwaas
Ontsluit voor ’t Kwaad, dat u kan deeren;
Want, eêr gy ’t merkt, zyt gy verrast
En in der Boozen Klaauwen vast.

Anoniem
uit: LXVI bezondere zinnebeelden (ca. 1780)

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

De Hoogmoed, op haar Staatçie-Waagen,
Vliegd als op Vlerken van de Wind.
Zy draafd al voort, als Ziende Blind,
Na ’t Voorwerp dat haar kan behaagen.
Zy agt zig zelve als ’t Zonne-Ligt
En denkt dat elk op haar zyne Oogen
Gevestigd heeft, om haar Vermoogen
En wil dat alles voor haar zwigt.
Maar, Dwaaze, leer u zelf beschouwen!
Uw’ Drift baard geen Bestendigheid:
Denk op den naderende Tyd
En ’t Ziel-bedroevend Na-Berouwen.
’t Is, zo het was en blyven zal,
De Hoogmoed die komt voor den Val.

Anoniem
uit: LXVI bezondere zinnebeelden (ca. 1780)

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

O, sluit voor het woelen der tochten uw ziel

1.

O, Sluit voor het woelen der tochten uw ziel;
Eer onrust voor eeuwig uw vrede verniel’:
Maar dat ook geen zelfzucht uw boezem verkoel’,
En in u de heilvlam verdoov’ van ’t gevoel. Lees verder >>

Ja, treur vrij omdat u de jonkheid ontvlood

1.

Ja, treur vrij omdat u de Jonkheid ontvlood,
En met haar de droomen der hoopvolle jeugd.
Want arm wordt ons ’t leven aan heil en geneucht,
Zoo ras ons verbeelding haar lusthoven sloot.
Geen pantser beschut ons voor ’s ongeluks prang,
Als wat onzer Jonkheid den boezem omtoog:
De traan, door de Droefheid ontlokt aan heur oog,
Is zoeter dan ’t lachj’ op de rimplende wang. Lees verder >>