Categoriearchief: gedicht

Coïncidentie Over de vensterbank trippelde de schaduw van een merel. En de merel vloog naar zich toe en nam plaats in zijn schaduw en trippelde over de vensterbank en floot als een fluitende schaduw. uit: Dierzien (2017)

Uit Verborgen tuinen, de nieuwe bundel van Anneke Brassinga. Bij onvoorziene omstandigheden Haast u! er is nog een lange terugweg te gaan. Naar rust van weleer die ongekend moet bloeien op de komende humus onzer ontslapingen. Betaamt u hoon? Al … Lees verder →

Geschenk Ik was klaarwakker in mijn droom, schreef een niet te keren gedicht, het schreef zichzelf, een heldere stroom, mijn pen gleed als een veer zo licht. Ik schreef het in een blinde drift en toen het uitgeschreven was, verliet … Lees verder →

De stillen Eenzaamheids achterdocht, gevoed door waan, Kweekt groter kwaad dan roekeloos vergeten Van wetten, waardoor veiligen zich weten Behoed tegen een snel en stout vergaan. Wie zonder schaamte geile lust belijden, Maken zich schuldig, maar zij weten toch De … Lees verder →

Thuis op het kerkhof Tussen de zerken, lezend het verleden Van deze kleine stad, waaruit ik kwam, Waarheen ik telkens wederkeer, vernam Ik achter mij stil naderende schreden. Verwonderd zag ik om. Even beneden Het kruis in ’t midden draagt … Lees verder →

‘De eer’ staat in Oorlog. Verzen in staccato van Agnita Feis. De eer t Is een kanon. ’t Is een geweer…. Men schiet. Men moordt: Maar ’t is voor d’eer! Men steekt elkaar een mes in ’t hart,

Gedicht De weg van de liefde weg naar de liefde. En hardop. Zijn kardinale waanzin, het Listig lichaam, de celebratie van zijn Waarheid. Gaat hij in het verlaten licht. Duurt de winter de uren van het leeggemaalde Leven, in dit … Lees verder →