Online tijdschrift voor taal- en letterkundig onderzoek
Sint Nicolaas 1938
Weer doen wij ons aan marsepein tegoed:
al ligt de wereld machteloos te bloeden,
God zal òns feest, òns Neerland wel behoeden.
o, Sinterklaas, wij waren braaf en zoet!
Verstop de krant, die riekt naar rook en bloed:
nòg walmt de puinhoop, nòg zwiept ginds de roede
en striemt den Jood; wij kunnen ’t niet verhoeden…
o, speculaas, o, marsepein, zo zoet!
5 december 1954
“Aanmaakhout!”, schreeuwt mijn gestorven straat,
en ik vecht tegen de grijze regen:
Radio-actief springt hij mij tegen
en bijt giftig in mijn koud gelaat.
Moedertaal
(Vertaald door Pieter Muysken)
Meer dan 6000 talen
zijn er in de wereld
de meeste van een minderheid,
maar jou, Papiamentu,
draag ik het dichtst
bij mijn hart
Dichter Alain Teister was ook schilder.
Radeloze Rinus heeft verdomd
als het niet waar is weer een hele
expositie bij elkaar geverfd een hele
zaal met rood en groen en recht en rond
en gevoelig gekweld bezeten.
Rondeel
Ik neem geen afscheid van de dingen
Maar alles neemt afscheid van mij,
De wereld laat mij hulploos – vrij
En wischt zich uit tot schemeringen. Lees verder >>
Rondeel
Verlos ons van den droom die leven heet,
Waarin men schuifelt op vermoeide voeten,
Ofwel zich haast naar een verbeeld ontmoeten
En even later zich weer eenzaam weet;
Waar kind’ren reeds boosaardig zijn en wreed
En zachte dieren zich verbergen moeten;
Verlos ons van den droom die leven heet:
Uit Hopper op de heuvel, de nieuwe, door het werk van schilder Edward Hopper geïnspireerde bundel van Roel Richelieu Van Londersele. Bij ‘Zo’n dag’ hoort het schilderij ‘Sunday’. In de bundel eveneens een Engelse versie van alle gedichten, vertaald door Paul Vincent.
Zo’n dag
de man, het naamloos uithangbord
van een straat van onbekende leegte
zonder vuur rookt hij een pauze op,
doof voor het middaglicht
‘Zeemansgraf’ staat in Monsters in november, een nieuwe bundel van Ana Roelofs – die u gratis kunt downloaden en printen en vouwen tot een mooi boekje.
Uit Huis Huid, de nieuwe bundel van Theo Monkhorst, een cyclus over “het huis dat ik ben en waarin ik woon”.
Ik leef mijzelf in deze kamer, dit gepleisterde gewelf,
honderd jaar geleden zwetend gestuukt
door een jonge snordrager geliefd bij vrouwen
om zijn glanzende spieren.
Klaas
noem ik hem omdat hij die naam verdient
en een leven, een vrouw, drie kinderen, dromen
een huisje met een keuken, bekleed
met de stank van ui, olie en rook,
drie deuren, twee gangen, een kakdoos,
trots van een oude vrouw met grijze ogen
en rimpels van lijden rond haar mond,
de dochter van een kleine kromme man
die zich kapotwerkte in de aarde
en de trots was van zijn zwijgzame moeder
generaties geleden zodat het mij duizelt
in dit trotse huis, deze oude huid waarin ik leef
Theo Monkhorst (1938)
uit: Huis Huid (2019)
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.
Iktsuarpok
aan de overkant op het balkon zwaait iemand
iemand uit
op een sneeuwvlakte vertelt een televisiepresentator
hoe je een iglo bouwt en hoe warm het daar kan zijn
bij het stoplicht op de hoek schudt een hond
water uit zijn vacht, vecht een man
met zijn paraplu, klapt hem dicht, keert
zijn gezicht naar een waterige zon
Uit De grom uit de hond halen, de debuutbundel van Iduna Paalman.
Ontvangstbevestiging
Mail gestuurd aan oude liefde
kikkerdril gevonden
afgewacht.
De vlier bloeit – vroeger trokken we er siroop van
en dacht ik dat mannenzaad ook zo rook – ergens ligt
iets te rotten, ik krijg geen antwoord maar dat komt
misschien omdat hij een jonge vader is, de sloot
leeft, er moet gevoed worden, ik
sta klaar
Journalist-schrijver-dichter Gaston Durnez overleden.
Huldegedicht
‘xsstfr drkllem amaixiepfft’
(Uit mijn lijfblad)
Heden zij de drukfout eer gebrach,
zij, het sieraat van de Vlamse-kranten,
zij, de vreugt van al onze scribanten
Zingen wij voor haar een stuk van Bacht!
Journalist-schrijver-dichter Gaston Durnez overleden.
Probatie
Ik heb een gouden pen gekregen
Mijn naam staat erop in gouden letters.
Een feestpen, een verjaardagspen!
een cadeau van de kinderen
die ook van goud zijn
ik ben verguld.
Le carezze stravaganti di Checha Biancona**
’t Is niet om haer brand te blussen,
Dat mijn Kind mijn fluyt gaet kussen;
‘tSpijsden noyt haer geyl gebrek,
Dat sy my beet in de nek.
Sy en neygden noyt haer lippen
Na den huys-raed van mijn slippen,
Slechts om ’t soenen van de mast,
Die op haren koker past.
Neen sy wil wat anders smaken,
Neen mijn Kind wil note kraken:
Om de minne van de smeer
Likt de Kat de kandeleer.
Matthijs van der Merwede (1625-1677)
uit: Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen (1651
** iets als: de buitengewone liefkozingen van Checha Biancona
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.
Uit De minderweter, de nieuwe (“monter gestemde en caleidoscopische”) bundel van Pieter de Bruijn Kops (voorproefje hier)
Nachtimpressie
Stad gaapt cafés dicht zwarte bezwangering
rust uit lantaarns walmt schemeren avondlijk
nat wegdek straat sleept stil de nacht voort
schamele klank van een verre voetstap
Een Spaans volkslied
In de gezegende dagen
van jubelen en van bloeien
wanneer de hartstochten schroeien
en hun dorst naar de lippen slaat,
wordt soms ons geluk door vlagen
van sombre weedom verdorven:
dat zijn liefden, lang gestorven,
die beschuldigen van verraad.
Aanhalig vleit langs mijn schreden
Mijn panter, die zwarte tijger.
Daar ik niemands gunsten weiger
Vier ik feest bij sluwen, wreden –
Vorsten liefst, vol boze lusten,
Schenders, die de schepping Gods
Vertrappen, met zoveel trots
Of zij de sterren zelfs blusten.
Die bloedrode lichtvlek – misschien de maan.
Dan heeft een zandstorm haar afgeduisterd,
Maar als die vlek de zon is, moet alles vergaan.
Er wordt niet meer gesproken, wel gefluisterd.
Enkelen zoeken de weg langs de kerk
Waar twee monsters rukken, reuzensterk,
Tuimelend aan een metalen keten,
Met razend gebrul. Ik had nooit geweten
Dat zo woeste dieren daar lagen gekluisterd.
Hendrik de Vries (1896-1989)
uit: Verspreide gedichten (1942)
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.
Uit de onlangs verschenen Verzamelde gedichten van Menno Wigman.
Burger King
Was er een tijd dat ik hier boven stond,
mijn mond vol Proust en Bloem, mij hoor je niet,
niet meer. Wat heeft het nog voor zin om in
een taal te denken die geen tanden heeft?
Ik sta alleen. Mijn woorden zijn naar god.
Uit Tussentijd, de onlangs verschenen bloemlezing uit het werk van liedjesschrijver Jan Boerstoel.
De jaren zestig
De jaren zestig en de dingen die je deed
en die je laten ging omdat ze niet meer hoorden,
de zwarte kousen net zoals de witte boorden,
want de liefde en de vrijheid ging in spijkerpak gekleed
in de tijd dat Gerard Reve nog een ezeltje bereed
en dat Johnson Vietnamezen liet vermoorden
en er waren zoveel mooie nieuwe woorden:
mescaline, meditatie,
happening en demonstratie,
Lees verder >>
De wens
Wat als het niet de schuld is
van mijn krappe jas. Wat als
de hele wereld past, maar niet
bij mij. Wat als straks blijkt
dat ik al jaren word gemist
in het heelal. Wat zou ik gaten
springen in de lucht. Wat ben
ik buitenaards. Wat mij nog
mooier lijkt is dit: dat ik twee
vleugels van mijn vader krijg.
Dat mijn moeder voor me staat
en zegt: verbaas ons maar.
Dat brullen wil ik van ze horen.
Dat ik moet leren vliegen met
de kleren die ik draag. Dat mijn
schouders breder worden
en de wereld weer mijn maat.
Bart Moeyaert (1964)
uit: Helium (2019)
Sonnet
Zij ging zoo rustig door de jaargetijden
Des levens, of het altijd winter was
En avond, en zij bij het haardvuur las
Van eigen leed, dat andren moesten lijden.
Zij werkte zonder weerzin of verblijden:
Boende het huis en zeemde ’t vensterglas;
Bereidde ’t maal en deed de groote wasch
En liet zich roerloos in den slaap verglijden. Lees verder >>
Uit Het is het huis dat niet goed alleen kan zijn, de nieuwe bundel van Jana Arns, over onder meer “het gevecht met anorexia nervosa en de zorgen van elke ouder om een kind dat niet meer onder de vleugels past”.
Dochter
Ze zet de tijd luider.
Groeit uit haar dagboeken.
Draagt de week binnenstebuiten
om niet naar huis te moeten.
Ze kleurt enkel nog met lippenstift,
buiten de lijnen met oogpotlood. Lees verder >>
Kannibaal
De krant blijft een bron
van verbazing
een Engels meisje
ging naar Nieuw Guinea
en zag een kannibaal
die stam zo zegt de krant
heeft zich vooral geweerd
door het opeten van Japanners
het was liefde op het eerste gezicht
de krant van 23 februari
vermeldt nog dit
de ouders gaven toestemming
en de dominee
de dominee gaf zijn zegen
Richter Roegholt (1925-2005)
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.
Kijken
‘En als je minnaar je zo ziet,
een beetje mager hier en daar,
dan denkt hij: zorgt zij wel voor haar?’
‘Och, zo nauwkeurig kijkt hij niet.’
‘Wanneer jij uit je kleren schiet
in zijn omarming snel en zwaar,
ziet hij het beeld dat ik bewaar.’
‘Welnee, want zo goed kijkt hij niet.’ Lees verder >>
Recente reacties