Categorie: gedicht

Het lam

Te dartel voor haar handen rent dit lam
naar links, naar rechts en springt en plant zijn poten
zo dwaas terzijde uit, dat zij verdroten
zich naast mij strekt en moe haar krullen kamt.

Wijdopen zijn de landen, groot en stram
gaan wolken over in vermoeide vloten,
en nu het lam tussen ons komt met grote,
ondiepe ogen is het traag en tam.

Zie, hoe het schuchter uit haar handen eet;
wij liggen daarbij zwijgend op de rug,
zij voert het lam behoedzaam en ik weet:

al wat men najaagt drijft men op de vlucht;
zo gauw men moe is en de jacht vergeet,
keert het geluk gelijk een lam terug.

Max Dendermonde (1919-2004)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Duif en valk

Als ik, van adel wordend, mijn donjon,
mijn vlag, mijn ring, kortom mijn staat van leven
en mijn geslacht een wapen had te geven,
ik koos een duif, een valk, een carillon,
en dit zo beeldend door elkaar geweven,
dat geen de zin ervan ontglippen kon,
dat elk, hoe blind van blik dan ook of stom,
het wezen zou herkennen van mijn leven.

Men zou begrijpen, dat het klokkespel
niets anders dan een zingend hart kan wezen,
waarin een duif, de valse valken vrezend,
zich schuilend voor die vogels veilig stelt,
maar die steeds weer, als hij zich goed en wel
genesteld heeft, verwoed wordt opgedreven.

Max Dendermonde (1919-2004)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Droom

Het bloedspoor, vluchtend voor mij uit,
zocht door het bos de vijverrand,
waar, buigend tot het bodemzand,
een hert dronk met een koel geluid
van ’t water, bleek-rood aangerand.

In zijn gewei hing blad en rag
en scheef stond in zijn witte buik
een pijl, gebroken aan de struik,
ver weg, waar nog mijn schiettuig lag,
mijn weitas en een lege kruik.

Toen trad ik drinkend naast het hert
en leunde doodmoe op een wolk,
die langzaam afdreef naar de kolk.
Ik voelde hoe ik anders werd,
verloren voor mijn lief en volk.

Mijn spiegelbeeld was ik niet meer:
een ranke kop droeg het gewei;
het dure bloed droop uit mijn zij
en greep de stroming van het meer,
dat zonlicht bleek over mijn sprei…

Max Dendermonde (1919-2004)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Kleine nocturne

De zwarte zwalen kwamen halen
De rilde zwemen van het ven.
Nog vóór haar lage walen vralen,
Verzonk de zimze in het gren.

De rolde bunting zong zijn rode,
De maan bepeinsde zwemerwen,
Doch gondervoorde stond de Dode
En grijnsde streft het kenstergen.

Sinds groven rosterkant venonen
De zimsterweme tendelit,
Alleen die achter zesver wonen,
Die weten nog van zwanenwit.

J.C. van Schagen (1891-1985)

••

Hoor, de bjerre!

Braag grovend met alle gebrieuwen
verjoeten de elings het jat,
net iver de dwalingse gat,
grit over en onder het snieuwen.
o, wat hat, wat hut en wat huwen!
Ik pat mij in uterig klin.
Zou ’t ooit nog gaan zuien of zuwen,
ofmoetikerooknogbijin?

Carel C. Scheefhals (1915-1995)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Wachten

Viel er een kleine regen in den nacht?
Een kraalgordijn heeft even zich bewogen,
Ik luister, en ik houd mijn adem in.

Ik stond voor een verlicht papieren venster.
Mijn nagel gleed langs het doorschenen vlies,
En daadlijk viel een groote duisternis.

Het kraalgordijn heeft even zich bewogen.
Daar achter hoopt en luistert een, snel ademend.
Ik luister, en ik houd mijn adem in.

••

De vreemdeling

Een vreemdeling is in ons huis gekomen.
Wij hebben onze wanden zóó verschoven,
Dat hij een kamer heeft voor slaap en maal.

Nieuwsgierig drukte ik in den wand een gaatje.
Zijn bleek gelaat woelde in de zijden kussens.
Zijn haarvlecht kronkelde gelijk een slang.

Mijn moeder keek, en sprak geheimvol lachend:
Lang zal de vreemde bij ons blijven wonen:
Een slang beet in het zijden dek zich vast.

Nu vrees ik alle dagen voor den vreemdling.
Ik voel iets woelen in mijn prille denken.
Een sterke slang beet in mijn hart zich vast.

Willem de Mérode (1887-1939)
uit: Chineesche gedichten (1933)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Nachten (VII)

Er waren roze bloesmende appeltuinen,
En blank gestarrelde madeliefvelden;
Er blauwden etherdiep en tintelschel de
Onpeilbre heemlen tusschen wolkenkruinen;

En door de witte wolken gleden schuine
Zonstralen, als een gouden pad, dat helde;
Zóo tal van paren, dat wij ze niet telden,
Dwaalden langs zilvren zee aan gouden duinen.

Wij stegen zelve ’t stralenpad naar boven,
Tot ‘k plots, voor blauwe wijdte bang, mij wendde,
En eenzaam jij den gouden weg vervolgde.

Toen zag ’k je weenen; golf op golf verzwolg de
Bloemweiden en de roze bongerds schoven
Ontgoochlend weg, tot ’k de woestijn herkende.

Louis Couperus (1863-1923)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Het vryen en can ick niet volprysen,
Al ben ick een heelen dach by mijn Lief,
Wy hebben veel verscheyden devysen,
De tijt ontloopt ons ghelijck een Dief,
Haer by zijn behoet my voor mis kief,
De dach dunckt my een uur warachtich,
Spreeckt my yemant aen, tis ongherief,
Ick swijch heel stil of ick spreeck mallachtich,
Mijn voorgaende reden niet ghedachtich,
Ick varieer in mijn woorden telcker stont:
Maer als ick by haer ben, die seer crachtich,
Mijn jonghe herteken heeft deurwont,
Soo vloeyen de woorden uyt mijn mont:
Wy souden wel t’samen een gants Jaer,, kallen,
En cussen, en lacchen, en jocken goet ront,
Hondert Jaer soud ick soo wel met haer mallen:
En het scheyden sou my dan noch swaer vallen.

H.L. Spiegel (1549-1612)

veel verscheyden devysen = heel wat te praten
miskief = narigheid
mallachtich = dwaas

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.