Categorie: gedicht

Wandeling naar Scheveningen

In villatuinen bloeiden rood de rozen,
de zon stond warm te broeien aan de muur,
Verloren viel ‘t besef van tijd en uur,
en al wat droomloos is, scheen uit de boze,

En langs de lanen, groen en koel omzoomd,
ritselden op de zwoele wind de blaadren,
en ruiters, uit de verte, reden nader en
weer voorbij in stof en lucht die stroomt.

Zo diepe rust, met slechts het ademhalen,
zwaar en gedempt, van de nabije zee —
Waarom ontwaakt juist dan een grondloos wee
vanuit harts donkerste en diepste dalen?

Eén ogenblik van rust wordt niet gegund,
of men moet die met bittre drang betalen.
Wanneer men ongezien tracht weg te dwalen,
ligt hij onfeilbaar op het hart gemunt.

Pierre H. Dubois (1917–1999)

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.

Ik zwem

is dit de blauwe adria?
en dat de golf van spezia?
het is de oude ijsel maar
waarin ik watersnijdend vaar
voorbij de weiden en het riet
met aan mijn borst het brekend lied
van ’t koel en donker element
waarin ik mij verheerlijkt wend.
ik ben omspoeld en opgenomen
in blauw- en groendoorglanzde dromen.
de hemel is toskaans azuur
de waterspiegel kwikglazuur.
één ben ik met de lauwe aarde
en dank haar dat zij eens mij baarde
met een weerkaatsend halilo!
o morgenzuiver h20!
mij antwoordt der sirenen stem.
ik luister niet. ik zwem. ik zwem. Lees verder >>

Kinderdood

Vroeger las ik daar altijd overheen:
een kleine jongen, die een been
werd afgekneld onder de tram;
een ander, die al spelend van de dam
in ’t water sloeg
(zijn lijkje vond men bij een schipperskroeg);
een kindje, met heet water overgoten,
en dat zojuist nog juichend had genoten
een kleine, reine mens te zijn;
een knaap, die werd vermorzeld door de trein
of door een autobus tot brij gereden;
deze en dergelijke griez’ligheden
hoorden nu eenmaal in mijn besef
tot de onvermijdelijke tref-
kans van het leven,
waar God het web van Zijnen Wil om heeft geweven.
Dat duister web, dat niet t’ontraadslen valt,
dat grillig is als water, en harder dan basalt. Lees verder >>

Ontdubbeling

Die nacht was ik een jaar of dertig.
Die nacht opgestaan. Het regende uiteraard.
En ik werd ontdubbeling gewaar.

Mijn klef, laf ego
vastgespeld aan mijn dubbel vel
liet los, genadig, ordentelijk.

Voorspeld: kinderen (drie),
teckels (twee), bridge, anjers,
Verzamelde Werken, testament.

De verstandige dolfijnen

Dolfijnen woonden lang geleden
in Kiev, Kleef en andere steden.

Ze hadden talk, thee en handen,
en consuls in de meeste landen.

Maar één dolfijn vond eerst het kruit
en toen zelfs de atoombom uit. Lees verder >>

Kom haastig!

‘Kom haastig, Jezus!’ bidt de predikant.
‘Ja, Amen,’ zegt een boer, ‘wil spoedig komen!
Maar na de oogst, want van m’n nieuw stuk land
heb ik nog nooit de opbrengst waargenomen.’

‘Ja, Amen,’ zegt Mevrouw, ‘maar mag ik voor
De bontjas die ik gisteren zag hangen
Eerst sparen en hem aandoen, als het Koor
Een avond geeft in ‘Christ’lijke Belangen?’ Lees verder >>

Voorjaarsochtendzang

Gelijk de grootvorst bij het ochtendgloren
in dolle vreugde ronddanst op ’t gazon
van ’t zomerlustoord, voordat hij begon
den staatsraad over ’t wetsontwerp te hooren

-hoe kan natuur het menschenhart bekooren! –
zoo speelde thans nabij de nymphenbron
de blijde koekoek, zingend wat hij kon,
wijl uit zijn ei een jonge gladvink was geboren.

Hans Faverey: het eerste en het laatste gedicht uit de cyclus ‘Chrysanten, roeiers’uit de bundel Chrysanten, roeiers.

De chrysanten,
die in de vaas op de tafel
bij het raam staan: dat

zijn niet de chrysanten
die bij het raam
op de tafel
in de vaas staan.

De wind die je zo hindert
en je haar door de war maakt,

dat is de wind die je haar verwart;
het is de wind waardoor je niet
meer gehinderd wilt worden
als je haar in de war is.

Ja, één keer nog je leven overdoen,
En dan op ’t toekomst-richtend ogenblik
Nalaten dat gebaar, dat woord, die blik,
Die reis, die brief, die daad, die vraag, die zoen,

Zó, dat een niet begrepen vizioen
Je zou weerhouden door plots’linge schrik,
Doordat in ’t Nu van ’t eigenmachtig Ik
Waarschuwend school ‘t praeëxistente Toen: Lees verder >>

O, al de balzalen van mijn jeugd
zijn nu bestoft en door velen verlaten.
De vrienden die er bleven zijn mij vreemd,
maken geluid door de barst in hun gelaten.

Onder de slingers en het licht van weleer
zetten zij de polka verder van de dromen,
de quick-step van het verjaarde zeer
cirkels dansend om nooit aan te komen. Lees verder >>

Agnita Feis won in 2016 de Coster-verkiezing voor de beste gedichtenbundel van 1915, voor haar bundel Oorlog. Verzen in staccato.

De gil.

Een gil
snerpt rond
van noord
naar zuid,

van pool
tot pool.
’t Is geen
geluid.

Het is
een dolk.
Het is
een zwaard! Lees verder >>