Auteur: Marc van Oostendorp

Door Marc van Oostendorp

Dit zijn zware tijden voor de rechtvaardigheid. Iedereen zit thuis, niemand schoolt meer samen. Dan moet je eigenlijk uitkijken wat de machthebbers doen, maar ook daar lijkt niemand meer mee bezig. Mensen zitten zich thuis uit de naad te werken, of te schamen dat ze zich niet uit de naad werken. Voor wie? Voor het systeem. Omdat ze als de crisis voorbij is toch wel graag een baan willen, of hun baan willen behouden.

Verkeken is voorlopig iedere kans op een demonstratie, maar ook op iedere normale ontmoeting waarop een gevoel van solidariteit meestal is gebaseerd. Het wordt nu ieder voor zich, ieder in zijn eigen huisje.

Iemand denkt na over het volgende semester, in De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

– Wouter Pieterse, de voormalige hoogleraar Financiële Letterkunde die veranderd was in een manager, zuchtte. “Ik ben ontzettend blij met jullie”, zei hij, nu voor de vijfde keer. “Met het enthousiasme en de inzet waarmee jullie dit hebben opgepakt.”

Nee, mompelde hij, het moet warmer. Vaderlijker. Enthousiaster.

Door Marc van Oostendorp

Een van de goede dingen van crises als deze is dat je merkt wie je werkgever is. Ik heb er twee en ze blinken allebei uit in menselijkheid. (‘Ja, jongen, dat moet ook wel, als ze jou in dienst houden.’) Uit bepaalde hoeken van de academische wereld klinken allerlei gruwelverhalen, maar zowel op het Meertens Instituut als aan de Radboud Universiteit pikt iedereen het allemaal heel menselijk op.

Ik heb mijn bazen op beide plaatsen beter leren kennen, en dat waren aangename lessen.